We schrikken als we horen dat er twee jonge meisjes zijn vermoord en vooral wanneer er sprake is van een minderjarige verdachte. Eigenlijk zijn ze allemaal slachtoffers, want ook de dader is slachtoffer van ons beleid.
Nederland behoort tot de rijkste landen van de wereld en is trots op de hoge kwaliteit van zorg en onderwijs. We zijn inderdaad succesvol in het scheppen van welvaart, maar op de zorg voor onze jeugd valt nog veel aan te merken. En dan gaat het met name om de bewustwording dat we tekortschieten in de aandacht voor onze kinderen.
Krijgen onze kinderen wel genoeg aandacht en liefde van ons? Een kind wil als kind van het leven genieten. Vaak is een kind nieuwsgierig en wil het graag spelen met vriendjes en nieuwe dingen ontdekken. Het vraagt om aandacht, waardering en liefde. Een kind is ook uiterst gevoelig en kan gemakkelijk gefrustreerd en zelfs getraumatiseerd raken met vaak ernstige en zelfs misdadige gevolgen.
Vechtscheiding
De helft van de huwelijken mislukt en vaak loopt het dan uit op een vechtscheiding. De kinderen zijn altijd de grote verliezers. Beseffen we wel genoeg de pijn die deze kinderen ondergaan? Vaak zijn deze gezinscrisissen het gevolg van sociale omstandigheden zoals werkeloosheid, armoede, stress, woningnood.
Het is ook schrijnend om te zien hoe gedachteloos er wordt omgesprongen met de vluchtelingen. Hun kinderen worden soms tot zeven keer van huis en school verplaatst. Zo krijgen die gewoon geen mogelijkheid om te aarden, om vriendjes te maken en tot rust te komen. Daar komt bij dat de jeugdzorg er nog niet in geslaagd om orde op zaken te stellen en geborgenheid voor het kind te garanderen.
Ook het onderwijs krijgt veel kritiek: er is te veel administratieve rompslomp, er zijn te grote klassen, er zijn te weinig deskundige leerkrachten en de focus ligt te eenzijdig op kennis. Daardoor is er nauwelijks meer aandacht voor het afzonderlijke kind. Tot overmaat van ramp gaat het ook nog mis op de pedagogische faculteit van de universiteit Leiden die richtinggevend zou moeten zijn voor het opvoedingsbeleid van kinderen.
Het welzijn van ons land wordt vooral bepaald door de mate waarin wij aandacht besteden aan onze kinderen. Zij bepalen de toekomst van ons volk. Een kind wordt niet als misdadiger geboren maar het kan misdadig worden door de opvoeding. Verbetering van de situatie is niet alleen de taak van de overheid maar van ieder van ons al naar gelang de eigen mogelijkheden en verantwoordelijkheden.
Wellicht kan een ministerie voor de jeugd een verbetering zijn maar het gaat vooral om de collectieve bewustwording dat onze kinderen liefde en geborgenheid nodig hebben. Daar kan iedereen op zijn eigen manier aan bijdragen, ook als je zelf geen kinderen hebt.
Siebe zegt
De hunkering naar liefde en aandacht zit er denk ik al vanaf de geboorte in.
Het is de sterkste keten, volgens mij. Het kwelt een mens tot op het bot. Als een vuur vreet de hunkering naar liefde en aandacht je op. Het verteert de mens van binnenuit. Onvervuld is het de hel.
Het schijnt zo erg te zijn dat een baby (maar ook andere sociale wezens) sterven van de stress als ze onvoldoende liefde en genegenheid ervaren van een ouder-figuur.
Dat is toch vreselijk? Bedenk dat eens. Je gaat dood aan je eigen neiging. Je kunt de stress niet tegenhouden.
Je gaat ten onder aan je eigen ingebakken programmering. Bizar he?
Je kunt zeggen dat de oorzaak van zulk lijden extern zit, dus bij onvoldoende aandacht, liefde, genegenheid door anderen, maar het zit natuurlijk vooral ingebakken in de natuur van de mens (en andere sociale dieren), dat ze ten onder gaan aan stress bij onvoldoende aandacht, liefde, genegenheid. Je eigen behoeftigheid vreet je op.
Boeddhisme leert vooral het zo te zien dat de oorzaak van dit lijden bij jezelf zit.
Ik ben er van overtuigd dat deze oer-schreeuw, deze diepe nood van het eenzame machteloze Ik, niet verdwijnt door liefde, aandacht en genegenheid maar hooguit naar de achtergrond kan verdwijnen. Bij ziekte of sterven kan het wel eens heel erg weer op de voorgrond treden.
Als ik het boeddhisme goed begrijp dan ziet boeddhisme dit eenzame machteloze paniekerige-Ik enkel als een hersenschim, een hele sterke conditionering, dat wel. Het is een diep ingebakken conditionering. Het is alsof je weer een pasgeborene bent en strijd om gezien, gehoord, aangeraakt, getroost, gesteund te worden.
Eigenlijk gaat het leven zelden ergens anders over. Aan de basis van alles staat constant dit geloof in “Ik ben” en de constante behoefte dit geloof te bevestigen via aandacht, contact, liefde en genegenheid.
groet,
WAM van Loenen zegt
Krijgen onze kinderen wel genoeg aandacht en liefde?Vertrouwen hebben?
Ik woon in Hoogland. Een week geleden terwijl ik dit schrijf zijn er op afstand van 20 kilometer uit elkaar 2 meisjes van 14 jaar vermoord en in een sloot achter gelaten. Savannah 10 kilometer ten Noordwesten en Romy 10 kilometer ten Zuidoosten van hier. Ook op het gebied van mijn gedachten en gevoel zat ik er afgelopen week middenin. En was zonder dat ik ze ken gevoelsmatig dichtbij de ouders. In de twee dorpen zochten duizenden verdrietige mensen elkaar op, hielden 2 minuten stilte en hielden elkaar vast.
De plekken waar de meisjes gevonden werden ken ik goed als fanatiek fietser en wandelaar, ik zal er niet meer onbevangen kunnen vertoeven. Het blijft daar je hele leven voelbaar wat er het eerste weekend van juni 2017 gebeurde.
En gisteravond naar Hollandse zaken op tv gekeken. Er werd gediscussieerd met ouders van- en met pubers over angst voor zo’n gebeurtenis, en hoe er mee om te gaan. De ouders leken angstiger dan de kinderen zelf. En dat betrof dan vooral wat er zoal onderweg op de fiets kan gebeuren. Over de elektronische snelweg had men het ook, Savannah en verdachte kende elkaar van Social media. Wat bleek was dat lang niet alle ouders van kinderen in deze leeftijd controleren met wie ze allemaal contact hebben. Degene die het wel deden verbaasden zich over wat er allemaal wel niet gedeeld wordt aan teksten en foto’s. Maar ten aanzien daarvan moet je je kind vertrouwen, je moet vooral in gesprek blijven met ze, zeiden ze. En trouwens, wat jij niet mag weten zetten ze zo achter een ander wachtwoord. Als er spanningen over en weer ontstaan, wat tussen pubers en ouders gemakkelijk gebeurt, dan zorgen ze er voor dat je als ouder een onwetende buitenstaander wordt.
Wat mij verbaast is dat we wel willen weten waar ons kind steeds fysiek uithangt en met wie ze omgaan in de samenleving. Ja, daar bemoeien we ons mee omdat ze nog jong zijn en de samenleving hier en daar niet oké. En als onze kinderen achter wachtwoorden een apart leven hebben naast het onze, waar we niet meer bij kunnen, dan zeggen we dat we vertrouwen in ze moeten hebben. Is dat geen bewijs van onvermogen omdat we niet meer tot inzicht in hun verborgen leven in staat zijn? Ja oké, iedereen heeft recht op privacy en een eigen leven, maar vanaf welke leeftijd dan? Die schuift steeds verder naar voren. Nu zijn we met onze neus op de feiten gedrukt; de daders waren 14 en 16 jaar.
Dat de getroffen gezinnen van deze slachtoffers en daders veel steun en liefde mogen ontvangen.
Wulf van Loenen
wulf@mede-menszijn.nl
http://www.mede-menszijn.nl