Niets is lekkerder dan zelfgebakken brood. Nee, niet het brood uit een broodmachine, met meel uit de supermarkt. Chef bedoelt brood waarvan het deeg van meel, gist, zout en water met misschien een beetje vet door de huisbakker is gemaakt en met de hand gekneed, uitgerold, gevouwen, gekneed, gerezen, neergeslagen, gekneed, gerezen en in een bakblik gestopt tot een heerlijke geur het huis vult en hongerig maakt. De vader van Chef was een echte vakman op dat gebied. Hij was in staat om alleen met zijn handen een brood te maken, zonder dat er een machine aan te pas kwam.
Chef heeft dat vakmanschap geërfd en maakte tientallen jaren- met flinke regelmaat zijn eigen brood. Wit, donker en zwaar. Broodjes, krentenbollen. Wat roomboter erop en een plak oude kaas.
Gisteren was Chef bij zijn dochter en at daar haar zelfgebakken brood met meel van een molen in Schiedam. Op tafel lagen stukken kaas, van een kaasboer op Katendrecht, de voormalige hoerenbuurt in Bunkerstad, door de inwoners de Kaap genoemd. De korst van het bruinbrood was in orde, niet te dik, had een stevige beet. Het brood zelf was stevig, de structuur zoals je die als broodliefhebber graag eet. Chef moest denken aan de tijd dat zijn dochter een kind was en hij zondagmorgen in de keuken zijn brood bakte. Bruin, wit, broodjes. Hij moest er vroeg voor uit de veren, broodbakken kan uren duren. Zijn zoon en dochter kwamen slaapdronken de keuken in, pakten wat brood en vertrokken weer naar de mand om verder te knorren.
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen Chef corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren.
Marcel Rouweler zegt
Ja zo moet het zijn; dit leidt niet tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen Chef corrigeren.
Integendeel menigeen wil de chef complimenteren. Ach die zondagochtenden en nu die retour-geste; heerlijk.