Vele jaren geleden zat ik ook al op dat heerlijke door stoere bomen omgeven terras van een restaurant op de Veluwe. Maar toen in een andere hoedanigheid dan afgelopen zaterdag Afgelopen zaterdag was ik er privé, met mijn vriendin. De zon scheen tussen de wolken door, op het overdekte terras met warmtebranders was het aangenaam.
Toen was ik er als politieverslaggever. Het terras lag namelijk tegenover het huis van een nog vrij rond lopende moordenaar. Een gewiekste man die zijn hele lichaam en hoofd kaal had geschoren voordat hij zijn slachtoffer dood maakte. Om geen sporen achter te laten, dat had hij geleerd als opsporingsbeambte bij een militaire politiedienst. Ik noteerde de hele dag kentekens, mensen die in het huis op bezoek waren en andere zaken die van belang konden zijn voor een reportage over deze zaak die nogal geruchtmakend was. Een politieman, verdacht van een gruwelijke moord. De verdachte zelf zag ik niet.
De moordenaar werd later veroordeeld voor zijn daad. De politie zat zelf ook niet stil. Ik vond hem een paranoia man. De keren dat ik zelf contact had met de toen nog verdachte werd er regelmatig van plek gewisseld in het restaurant waar was afgesproken. De verdachte was bang afgeluisterd te worden door zijn collega’s met wie ik ook contact had. De twee rechercheurs noemden zich Willem en Willem als ik ze ontmoette in een restaurant langs een snelweg bij Utrecht. Ze luisterden mijn telefoon ook af, Willem en Willem. Ik wist dat omdat ze zich op een dag hadden versproken.
Alles verandert, zegt de Boeddha, van seconde tot seconde. De Veluwe is er nog, maar toch een andere dan toen. Het huis is er nog, het terras, de weg er naar toe, misschien woont de moordenaar, die inmiddels is vrijgelaten, nog in dat huis. Alles zag er zaterdag hetzelfde uit, maar is toch anders. Daar, op dat terras, was ik me daar terdege van bewust. Het leven is een decor waarin dingen veranderen maar uiterlijk toch hetzelfde blijven.
Moge iedereen een lang, gezond en gelukkig leven hebben, niemand uitgezonderd.
Vrede en alle goeds, zeggen de Franciscanen.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.
Geef een reactie