We leven in een crisis, een crisis die ons persoonlijke – en maatschappelijke leven dreigt te ontwrichten. Door de bomaanslagen in Parijs en Brussel, door de angst voor meer terreur en door de enorme stroom van vluchtelingen komt de Europese samenwerking onder druk te staan. Men weet vaak geen raad en speelt paniekvoetbal. Ook in ons land moet het algemeen belang soms wijken voor de belangen van politieke partijen. Voorbeelden daarvan zijn het fiasco van de kinderbescherming en het conflict rondom de kinderombudsman. In Nederland hebben we bovendien te maken met een golf van ontslagen, met toenemende armoede en onverdraagzaamheid en met minder goede zorgverlening voor ouderen. Het zijn allemaal problemen waarop we nog geen gezamenlijk antwoord hebben gevonden. Het lijkt alsof de bezielende kracht, die de samenhang van een volk mogelijk maakt, dreigt weg te vallen.
De generatie die de Tweede Wereldoorlog heeft meegemaakt kan zich nog herinneren, hoe door hun bezielende kracht, ons land van een puinhoop tot een groots Nederland werd gemaakt. De daaropvolgende generaties hebben van deze resultaten kunnen profiteren en hebben ons land in economisch en technisch opzicht verder ontwikkeld. Maar deze economische en technische vooruitgang heeft helaas ook tot verlies aan bezielende kracht geleid. Het leven werd gerationaliseerd en de menselijke problemen werden gereduceerd tot abstracte cijfers en statistieken.
De pijn wordt niet meer ervaren als een concrete pijn van mensen, want we denken in cijfers en statistieken en werken met abstracte noodgevallen. We zijn ons te weinig bewust dat het gaat om mensen van vlees en bloed, om vereenzaamde angstige kinderen en gefrustreerde wanhopige ouders. Als je dagelijks bomaanslagen beleeft zoals die in Brussel, is vluchten de enige uitweg naar een veiliger plaats.
Er is bezieling nodig om uit de crisis te komen. De bezielende kracht werkt kleinschalig van mens tot mens. Het resultaat is merkbaar als we zien hoe gelukkig we een vluchteling maken, als we aandacht schenken en willen luisteren. De media geven ons een onheilspellend beeld van de crisis maar het zijn de kleinschalige relaties van mens tot mens die de bezielende kracht van een volk vormen.
kees moerbeek zegt
‘De pijn wordt niet meer ervaren als een concrete pijn van mensen, want we denken in cijfers en statistieken en werken met abstracte noodgevallen.’
Excuses, Paul, maar dat is zeer ten dele waar en je mening doet velen onrecht. Ik heb in de ouderenzorg gewerkt en nu werk ik in een groot ziekenhuis, maar niet op de werkvloer. Door mijn werk heb ik contacten met uitvoerenden en ondersteunende medewerkers en managers weet ik dat er zeer veel bezieling is. Er zijn natuurlijk uitzonderingen.
Neem van mij aan dat ze wel degelijk bezield zijn en zich bewust zijn dat ze met mensen van vlees en bloed te maken hebben!
Als er ergens al een gebrek aan bezieling zou zijn, dan zeker niet daar. Mijns inziens is er over de hele linie tot op staatsniveau, ondanks alles, beslist geen gebrek aan bezieling.
Killing zijn echter de (politieke) waan van de dag, politiek scoringsgedrag, populistisch geschreeuw, bureaucratie, controle op controle op controle op controle op controle en regelzucht e.d. Dit alles vanuit de beste bedoelingen.
Paul, wat nu?
Sjoerd zegt
Kees, ik deel jouw ervaring en opvatting dat op de vloer nog steeds met veel bezieling wordt gewerkt.
Wat betreft de politieke echelons ben ik somberder over hun reality testing en hun vermogen tot compassie.
kees moerbeek zegt
Sjoerd, dat is nogal een harde uitspraak :-)
https://www.youtube.com/watch?v=YCYXNOlybiE
Sjoerd zegt
Wel Kees, daar heb ik reden voor. Als je zelf je oor te luisteren legt en je blik richt op de huidige afbraak van de zorg in allerlei vormen, zonder reëel alternatief, dan valt deze gevolgtrekking niet te ontkennen.
Praat eens met politiemensen, werkers uit de psychiatrie, jeugdzorg of huisartsen. Je zult verhalen horen die je in je fantasie in dit land niet voor mogelijk had gehouden.
kees moerbeek zegt
Nou, nou, nou, Sjoerd. Je mag best somber zijn, maar om te suggereren dat de politieke kaste als geheel niet in de werkelijkheid staat en geen hart heeft, is nogal wat.
Milarepa (zie het filmpje waarin hij zingt) deed uit wraak aan zwarte magie en was in zijn tijd afgeschreven, vanwege zijn zwarte anatta. Hij had de dood van vee, natuurrampen, brand e.d. op zijn geweten. Hij stond daarnaast bekend om zijn mooie stem. Uiteindelijk heeft hij zijn leven gebeterd en volgens de mythe was hij daarin zeer volhardend. Zelfs zo dat hij boeddha werd. Hij was niet de enige, denk aan Angulimala, een seriemoordenaar. Milarepa en Angulimala waren weliswaar geen neo-liberalen (driewerf akkieba), maar als zij al boeddha konden worden, moet je de politieke kaste niet afschrijven. Over Achtvoudige Pad https://www.youtube.com/watch?v=OIHEuYfDypg
Sjoerd zegt
Kees, ik spreek uit 40 jaar ervaring en actuele informatie uit de sector.
Ik schrijf niemand af Kees, voor mij gaat het over de resultaten van onze democratische besluitvorming nu en op dit moment voor de kwetsbaren in onze samenleving.
Individuele politici kunnen natuurlijk buitengewone sociale en compassievolle mensen zijn.
Ik hoop ook dat blijkt binnen nu en de toekomst dat alle inwoners van Nederland leven en zich gedragen vlgns het 8 – voudig pad.
Dat de voorspellingen uit de diamantsutra bewaarheid worden en dat we allemaal, inclusief de vluchtelingen en asielzoekers nog lang en gelukkig leven.
Tot dan : poltergeist en politiek, let op uw zaak en houdt vanaf nu wel rekening met de kwetsbare, lijdende en nooddruftige medemens!!!