Zen houdt van mystificatie. Boeddhanatuur is de ultieme mystificatie. Maar mystificatie moet niet de boventoon voeren.
Kan ik beter zwijgen, als ik mezelf goed begrijp?
Want als ik het goed begrijp, dan begrijp ik misschien wel helemaal niets.
Intellectualisme brengt je overal, maar uiteindelijk ook nergens.
Daar ligt het begin van Namu Amida Butsu.
Amida is de naam die gewone mensen aan boeddhanatuur geven, zei Bassui al.
Namu Amida Butsu spreek je uit met de intentie van toevertrouwen aan het andere.
Het andere is niet in woorden te vatten.
Mensen die waarlijk toevertrouwen worden levende dragers van transmissie in een woordenloos rein land.
Bassui was zen. Zen kan in eigen, maar verwant dialect van Mahayana de kern van de school van het Reine Land herformuleren.
Maar het is niet of-of. Het is en-en.
Zen houdt van mystificatie. Boeddhanatuur is de ultieme mystificatie. Maar mystificatie moet niet de boventoon voeren; het middel moet niet het doel worden. Zen is bovenal ook: praktisch en pragmatisch.
Daarom is Namu Amida Butsu zo’n geweldig alternatief.
De beeldtaal van het Reine Land heeft voor- en nadelen.
De sutra’s van het Reine Land zijn mythische fabeltjes, die je moet verstaan in hun historische context.
Shinjin (de wijsheid van het toevertrouwen) is het maximaal haalbare voor de myokonin (de mens van eenvoud). Dit relativeert iedere voorstelling die men kan koesteren van een spirituele weg die uitmondt in verlichting.
Méér dan de weg van het Reine Land is niet uitgesloten voor de taaie geest die volhardt en volhardt, maar we hebben het dan over de zeldzame uitzondering onder de levende wezens.
En Amida, die is geen god.
Dit behoeft gezegd te worden, omdat de verleiding altijd bestaat dat men zich er toch een god bij gaat voorstellen.
Van Gautama als mens naar de Boeddha als kosmisch wezen, het is een glibberig pad.
Van Dharmakara als bodhisattva naar Amida als boeddha in een metafysisch rein land, al evenzeer.
Namu Amida Butsu.
Namu Amida Butsu.
Namu Amida Butsu.
De mantra zingt de sutra van het hart en de diamant, humt de melodie op de toonzetting van het andere.
En een vogel tjilpt in de lucht.
Dat ik een mens van eenvoud moge zijn.
Namu Amida Butsu,
Taigu
Sjoerd Windemuller zegt
Op dit moment ben ik “Tao” van Crtistoffer Schipper aan het lezen. Buitengewoon boeiend om de rol van het taoïsme en het boeddhisme in het vroege China te lezen. Ook hoe dit leidde tot het ontstaan van het chan(zen)boeddhisme.
Ik ben door eerder werk van hem (Lao Zi en Zuang Zi) geraakt door de raakvlakken van de inzichten in beide mentale configuraties. Door de zeef van het dagelijks leven blijft eenvoudig en aanvaardend als basis van het mentale-/spirituele leven van een mens over als bevrijdende weg naar een ontwaakt leven.
Samen in een gemeenschap of alleen teruggetrokken maakt op zich niet uit. Het gaat er mij om wat bij iemand past.
Het is als zeilen, pas als je de wal loslaat en je toevertrouwd aan de dynamiek in jou en om jou heen kan je varen. Je maakt deel uit van het geheel. Ook al denk je alles onder controle te hebben, je bent niet meer dan een moment in een totale beweging van de werkelijkheid van dat moment.
De kunstenaar stopt pas
als hij klaar is met het kunstwerk
maar wat als het werk al
klaar is met deze artiest?
Hem rest de leegte
van een nieuw begin.
Geen aanwijzing
geen richting.
Jules Prast zegt
Hoi Sjoerd,
Schipper is briljant en het boek dat je leest is buitengewoon boeiend. Het relativeert ons beeld dat Tao de filosofische Tao is van de Tao-te-King. Er is een hele context van natuurreligie waarbinnen deze een plaats heeft.
Ook Schippers vertaling van de Zuang Zi is zeer aan te bevelen.
Al met al helpt deze lectuur, en die van en over Confucius, mij de geschiedenis van China met een minder boeddhistische bril te verstaan.
Ik wens je veel leesplezier!
Met vriendelijke groet,
Jules