Gestage Hollandse regen. Syrische uitbundigheid. Onstuitbare menselijke warmte van Názima en Saira, betrokken Hindoestaans-Nederlandse vrouwen (dochter en moeder). Verbindend zingen met mijn vrouw Ellen en de haren. Liefdevolle hulp van Thomas en Renate. En pronte, flexibele aanwezigheid van Erna, museumdirecteur. Dat waren zo ongeveer de ingrediënten van de geïmproviseerde prelude voor het Grote Lichtfeest in Orientalis afgelopen zaterdag, waar ik een paar dagen eerder over schreef.
Was het geweldig? Was het super indrukwekkend? Nou nee. In al zijn eenvoud was het wel precies wat het kon zijn.. En het was goed. Voor de lezers die nu pas invoegen:
Nog geen twee weken geleden ontstond er zo maar uit het niets een plan dat uit elke wijk van Nijmegen één of meer mensen naar Museumpark Orientalis zouden lopen om zich daar met hun eigen licht op 12/12 om 17.00 uur symbolisch bij de grote vredesvlam van Walk of Wisdom te voegen. En ook de vluchtelingen uit het miserabele Heumensoord waren uitgenodigd. We hadden met Facebook en posters en hulp van lieve mensen heel wat voor elkaar gekregen. En toen was het afwachten.
Bij het hek van coa Heumensoord verzamelden zich tien, twintig, uiteindelijk denk ik ca. dertig vluchtelingen en we liepen langs de Scheidingweg naar Orientalis. Dat ging sneller dan we dachten en we waren er al om 16.15 uur. Erna had ik al gebeld en ze stond klaar. De vluchtelingen, vooral Syriers, maar ook andere nationaliteiten, kregen thee die we meegebracht hadden en oliebollen uit de aanpalende kraam! Super. Erna hield een klein toespraakje. En ondertussen kwamen de deelnemers uit Nijmegen en Groesbeek aanlopen. We groeiden uit tot een groep van zeventig, tachtig licht brengende sentient beings.
En tegen vijven liepen we over het inmiddels donkere, maar zacht verlichte museumterrein naar de woestijn, waar een mooie portie resterend duister wachtte op onze lichtinbreng rond de vredesvlammen van Walk of Wisdom. En Ellen bracht vrijwel alle mensen ertoe met elkaar het vredeslied Noyana te zingen. Dat gaat erover dat elkaar echt ontmoeten ‘hemels’ is. Soms was er even zo’n ‘heilig ogenblik’ bij deze of gene, dat kon je goed zien. Ik bedoel: dat er iets in iemand openbrak. Dat de verbinding voelbaar was. Dat het even echt vrede was.
Inmiddels is duidelijk dat 12/12 van het jaar 2015 de geschiedenis in zal gaan als de dag van de universele klimaat-overeenkomst die het voortbestaan van onze planeet weer iets waarschijnlijker maakt. In Parijs, slechts 500 kilometer van Orientalis, sprak klimaattopvoorzitter Laurent Fabius voordat hij het Paris Agreement met een hamerslag bezegelde: ‘Dit is een kleine hamer, maar ik denk dat die in staat is tot grote dingen’.
Orientalis en wat daar die dag gebeurde, kunnen ook kleine hamers zijn. Bij het journalistieke samenwerkingsverband dat ik wel mocht voorzitten vroeger, hadden we ook zo’n hamertje. En het opschrift op de slagkant was: Frappez, frappez toujours. Laten we wat ‘vrede en alle goeds’ bevordert steeds en steeds weer blijven herhalen!
