De rat en de duif

Met honderden tegelijk scheerden meeuwen, spreeuwen, kraaien en mussen rond het dode duivenlijf. Twee steenuiltjes zaten roerloos op hun weilandpalen. Hun kopjes ronddraaiend om niks te missen van het schouwspel. Het lawaai was oorverdovend en het spektakel was voor mij als mens mysterieus, dreigend en wanhopig. Een gevederd ballet rond de grafheuvel. De duif was ziek. Ik had hem rond zien strompelen op het erf, hem in veiligheid gebracht, voer en water gegeven. De volgende ochtend lag hij dood. In een plukje hooi heb ik hem op de grafheuvel gelegd. Terug in de kringloop van het leven. Met de wind en regen door zijn veren en de zon op zijn levenloze snavel.

Op het moment dat ik jaren geleden mijn moestuin ontgon, besloot ik gelijk een grafheuvel aan te leggen. In het sompige rivierenland vallen er geen dieren te begraven. Het grondwater staat soms maar veertig centimeter diep. De grafheuvel biedt ruimte voor alle slachtoffers die op en rond de boerderij vallen. Kleine wezens als muizen, hazen, ratten en af en toe een vogel; ze liggen daar in de open lucht voor wormen, buizerds en de uilen.

Toen ik aan het einde van de dag dat de duif doodging naar het land liep om de dieren binnen te halen, was de anders zo stille heuvel veranderd in een waar pandemonium. Honderden meeuwen, spreeuwen, kraaien en mussen scheerden rond het dode duivenlijf. Het lawaai was oorverdovend. Het krassen, zingen, koeren en krijsen van al die verschillende vogels. Mysterieus, dreigend, wanhopig. Een gevederd ballet rond de grafheuvel, rond de duif?

Vandaag klom ik de heuvel op. De rat die de duif in het najaar is gaan vergezellen is helemaal verdwenen. Geen botje is er van hem over. Alsof hij ontwaakt is, zich heeft uitgerekt en als fris nieuw wezen weer op pad is gegaan. De duif zit in een weerbarstiger metamorfose. Slappe resten van veren en huid waar de botten doorheen steken. De holle voeten van de slagpennen hangen tegen de romp aan. Zijn schedel is scheef weggezakt onder het wegrottende plukje hooi. Een lichaam dat verlaten is.

Heel mooi maar ook aangrijpend. Voor mij als mens dan. Niet voor de duif. Die is dood. Wat is de illusie van de rat die ontwaakt en weer verder speelt toch makkelijk in vergelijking tot het wegrottende duivenlijf.