Piraterij met het mes tussen de tanden

Onze vaste Vlaamse redacteur Manu Grisar is een speciaal mens. Ooit was hij een begaafd en goed opgeleide muzikant die tientallen instrumenten bespeelde. Tot een paar jaar geleden in het Verenigd Koninkrijk een oude dame met haar auto tegen de motorrijdende Manu reed. Een handeling die hem bijna het leven kostte. Door de effecten van een medische behandeling verloor Manu grotendeels zijn gehoor en is het nooit meer stil in zijn hoofd. Nog steeds is de procedure gaande om hem schadeloos te stellen. Britse artsen en assuradeuren buigen zich over de schuldvraag, de afhandeling en de medische en financiële gevolgen voor Manu.

‘Het is al weer een tijdje geleden dat ik schreef. Ik verbleef in de donkere krochten en kelders van de ziel, en daar ligt helaas geen schrijfgerei. Enkel de machteloosheid als papier en de kleurloze inkt van verdriet, het pikzwarte van donkere gedachten. Geen tunnel, dus ook geen lichtje aan het eind.

Mijn kaarten zeiden weinig goeds: de gehangene, de doler, magere Hein en als laatste kaart de kapotte GPS. U ziet het, een moderner pak tarotkaarten. Al kon ik ze niet lezen in die maanloze kerker. Het rad van de rouw had weer een slag gedraaid.

Te veel keren moest ik voor Britse specialisten vier en een half jaar terugkeren in de tijd en verhalen wat er allemaal verloren ging bij die schipbreuk. Terwijl die piraten uit de UK een heerlijk robbertje onder elkaar aan het vechten zijn over hun idee van mijn averij, waren er te weinig brokstukken om mij aan vast te klampen en werd ik de diepte ingezogen. Greenpeace was te ver uit de buurt.

Ik was trouwens nog de enige met een baard . Jan, Piet,  Joris en Korneel hebben hun  gezichtsbegroeiing vermoedelijk al afgeschoren. Ze zijn sinds mijn ongeval trouwens nooit meer op bezoek geweest.

Het is stil in de kerker. Mijn scherpe woorden kwetsen ook mezelf.

Ik hoor mijn eigen ademhaling in het duister. En dat is precies wat mij redt:  gewaar zijn, en volgen van mijn eigen ademhaling.

Ook het leren uit niet-weten …ik weet niet wat er komt, waar deze kolk naar de diepte mij voert… Maar door open te staan en via mijn ademhaling thuis te komen,  drijf en observeer ik verder.

Ik maak geen extra draaikolken of spartel mij niet in de problemen. Deze alerte openheid doet mij erkennen wat is. Ik trek in de kombuis mijn kastjes open en kijk wat ik tot in de donkere, plakkerige stoffige hoekjes aan ingrediënten in huis heb.

Aaaargh, alle lege rumvaten nog aan toe, ik zie ook de bittere, brandende, minder fraaie inhoud waar ik ook anderen diep mee kwets en verwond. Kan ik het omzetten in een diepe verwondering?

Sommige kruiden zijn nutteloos of zelfs gevaarlijk als je ze zo eet, maar een klein mespuntje ervan brengt een heel gerecht naar een culinaire hoogte. Een “je ne sais qoi” (Weet ik veel wat er in sommige potjes zit).

Wat met de zelfhaat, levensmoeheid, pijn, verdringen en rauwe rouw? Wat zijn de nuttige smaken ervan?

Laat ik die wolken voorbijdrijven en oplossen in mijn blauwe hemel ? Of kneed ik er een vaste realiteit van?

Het is een zeeslag als het leven je zo entert.

Soms wil ik geblinddoekt van de plank lopen, me kielhalen of opknopen of smijt mijn scherpe venijnige enterhaak in elk lief schip dat afkomt op de noodsignalen die ik zelf niet opmerk.

Wint de meedogenloze rabauw of de romantische piraat, bekoeld ,  levend tussen de landrotten, maar duidelijk gekwetst. Zijn pijn verengt zijn zicht als was het een ooglapje of aangedampte (beslagen ) telescoop?

Ook als mijn hart slecht ‘ziet’, probeer ik mezelf graag te zien, of minstens  ‘open’ te staan voor wie ik wel mag zijn. Niet wetend, niet vastpinnen maar als een kindje dat onbevangen kijkt en spontaan beweegt.

Ik naai de winkelhaken in de zeilen en kies een liefdevolle, vriendelijke koers,

helende wateren …

Heeft die zeerover dan toch een twinkel in zijn ogen? Zie ik daar een mondhoek optrekken tot een glimlach?’