Een sluipende vader en de schakelaar op de trap

Ik ben gek op kleine techniekjes. Vaak zijn  ze onzinnig en dus te missen. Zo staat er op mijn werktafel een digitaal weerstation. Pas aangeschaft omdat de vorige na jaren van registratie de geest gaf. Letters en cijfers begonnen in het scherm te dansen en te springen, zo vrolijk. Ze wilden weg uit het kader van het apparaat. Die vrijheid gunde ik ze- kaders beperken, dus ik haalde de batterijen eruit en kieperde het spul in de container van waaruit het weer(station) gerecycled wordt, naar ik hoop. Er weer een wedergeboorte plaats vindt. Misschien als wekker of als stofzuiger of als auto-onderdeel.  Na een paar dagen kocht ik een nieuw weerstation. Nu iets uitgebreider, het display laat nu ook de buiten gemeten luchtvochtigheid zien. Verder meet een sensor de temperatuur verderop in het redactielokaal in Het Klooster. Het is te veel om op te noemen. Bovenin het schermpje laten wolkjes, regenstralen of een zonnetje zien wat ik morgen kan verwachten. Wel elk uur kijk ik naar het display en ik voel me erg gelukkig.

 Blog http://marjitatekent.blogspot.nl

Natuurlijk, aan het weer buiten kan ik niks veranderen. Maar het diepe besef dat er iets voor mij registreert en ik zelf kan besluiten om droog binnen te blijven of buiten in de regen te lopen, terwijl ik gewaarschuwd ben, maakt me blij. Het is vrijwel het enige in mijn leven waaraan ik sturing kan geven. Soms lekker tegen het advies van het apparaat in. Ik trek een colbertje aan als er wolken met regendruppels bovenin het scherm staan en ik de straat opga. Het apparaat wordt niet boos als ik tegen de stroom in ga. Misschien dat er ooit een wordt uitgevonden die mij uitscheldt of een stomp geef als ik dwars ben en mijn eigen zin doe. Of een boodschap zendt naar het Opperweerstation waarin zwarte lijsten met dissidenten. Dwarsliggers.

Ik kom uit een gezin met zes kinderen. Voor mijn ouders was het een hele klus om ons te voeden, te kleden, met ons te wandelen, te wassen en leuke en nuttige dingen te doen. Mijn vader werkte zich te barsten om het gezinsleven te kunnen bekostigen en mijn moeder was general gezinsmanager. Beiden waren aan het eind van de dag totaal gesloopt maar wij, de kinderen niet. Mijn ouders wilden graag dat als wij naar boven, naar bed gingen, we dan ook binnen redelijk korte termijn gingen slapen. Zodat zij in rust de avond door konden. Maar dat was een illusie. We klierden wat aan, maakten herrie en ruzie en gingen in bed en in onze slaapkamers verder met ons jonge leventje. Mijn vader had de hinderlijke gewoonte, daartoe aangezet door mijn moeder, om doodstil op zijn pantoffels de trap op te sluipen en dan opeens de slaapkamerdeur open te gooien en ons te onderhouden en aan te spreken op ons gedrag. Wij vonden dat niet prettig. Op een dag monteerden we een schakelaartje op een traptree. Als je er op trapte, het ding was onzichtbaar verstopt onder de trapbekleding, knipperde bij ons in de slaapkamer een klein lampje. We klierden voort maar zijn nooit meer op heterdaad betrapt.

Ik verkeer in een fase in mijn leven dat al die herinneringen boven komen. Mijn ouders zijn al jaren dood en ik mis ze nog steeds. Ze zijn er jammer genoeg niet om mijn ervaringen te kunnen delen. En ik weet niet waar en wanneer ze wedergeboren zijn. Ook nu zijn ze blijkbaar op hun rust gesteld. Mijn vader sluipt de trap niet meer op, het ouderlijk huis is een gewoon huis geworden, maar dat schakelaartje is er nog steeds: het boeddhisme. De ene dag lukt het beter dan de andere om het achtvoudige boeddhistisch pad te volgen. Ik doe nog steeds dwaze dingen en soms beland ik in mijn beoefening in een vrije val naar beneden. Op acht plaatsen op het pad dat ik soms strompelend bewandel, gloeien de waarschuwingslampjes op.

Dit is aflevering 23 in een serie columns van Joop Hoek.

Moge iedereen gelukkig zijn, ook zonder trap.