Opeens had ik er helemaal genoeg van, werd zelfs een beetje pissig op mezelf maar meer nog op de fabrikanten van paracetamol en andere tabletjes die het leven bij koorts, griep en verkoudheid wat aangenamer maken. Volgens mij is de kans om zo’n doosje aan de voor mij verkeerde kant open te maken vijftig procent. Maar vijftig bestaat dan opeens niet meer in mijn leven. Want voor mijn gevoel altijd, als ik het doosje met pillen met enige graagte dus snelheid open- haast, haast, de koorts moet onderdrukt worden, stuit ik op de bijsluiter. Een vervelend, onbuigzaam stuk papier waar je werkelijk niet omheen kan. Een blokkade, de opwekker van chagrijn. Dus blijft er niks anders over dan het doosje aan de andere kant te openen en de strip met tabletten eruit te trekken. Ik heb het opgegeven om te beredeneren waarom ik in die zin altijd pech heb. En nee, het heeft er niet mee te maken hoe ik het doosje voor me houd bij het openen.

Dit speelde zich enkele weken geleden af. En het beheerste mijn gedachten, wroetend en wriemelend in mijn geest, het vervelende ventje in mijn geest  had weer iets gevonden om te kicken. Langzaam manoeuvreerden deze gedachten zich tijdens een etentje richting keel en mond, ik kon het proces niet stoppen. Ik legde het probleem voor aan mijn tafelgenoten. De jonge man zei dat er wel een wiskundige verklaring voor was aan te voeren. Een wetenschapper wist het wel te weten. De jonge vrouw zei dat het misschien de bedoeling van de fabrikant was dat het doosje aan de verkeerde kant werd geopend, om de bijsluiter zichtbaar te maken en onder de aandacht van de gebruiker te brengen. Maar, zei de jonge vrouw, het had misschien ook iets te maken met aandacht. Met aandacht je ding doen. En vanaf dat moment spookte dat weer door mijn hoofd. Met aandacht lopen, zitten, koken en plassen, lezen en schrijven, mensen en dieren tegemoet treden. Hoe kon ik het als razende Roeland vergeten.

Ik dank jullie bij voorbaat voor jullie deelneming, maar gisteren voelde ik me niet helemaal koosjer. Jullie moeten weten dat ik vier dagen per week doorbreng in een ruimte waar het Boeddhistisch Dagblad wordt gemaakt. Ik noem die ruimte voor het gemak maar Het Klooster, maar voor het zelfde geld mag deze bunker ook de Goelag Archipel genoemd worden. Deze sacrale ruimte bevindt zich in een groot gebouw waar nog honderden andere mensen in verblijven. En allemaal zijn we aangesloten op een gesloten ventilatiesysteem dat afzuigt of blaast, dat weet ik nog niet. Het klimaat wordt centraal geregeld en de verwarming kan niet geregeld worden, zodat het in Het Klooster zeer droog is. Te droog. Gasten vluchten naar buiten om wat frisse lucht in te ademen. Mijn slijmvliezen en alles wat vochtig dient te worden gehouden, drogen uit. Tranende ogen, hoofdpijn, druk in mijn kaken en voetzolen als schuurpapier zijn het gevolg. Ik mummificeer. Dus gisteravond laat pakte ik met hete, uitgedroogde wangen en koppijn het doosje paracetamol uit een la, met aandacht. Ik stuurde niks aan, pakte gewoon het doosje en opende het klepje. De pilletjes lachten me ongehinderd en met graagte tegemoet. Ik was zo verbaasd dat ik even narrig dacht: verdikkeme, nou zijn ze vergeten de bijsluiter bij te sluiten. Ja, hoe vreemd kan een mens zijn. Maar het papiertje zat er gewoon in, ik had zo de tekst kunnen lezen.

Ik besef ten diepste, er is geen oplossing voor dit probleem, morgen kan het weer anders zijn. Maar wat ik geleerd, ververst heb, is de aandacht in mij voor iedereen in mijn omgeving en ver weg. Het doosje als bijsluiter voor de omgang met anderen. Is dat niet mooi.

Dit is aflevering 21 in een serie columns van Joop Hoek.

Moge iedereen gelukkig zijn, ook zonder bijsluiters.

Cartoon Marjita.