Ongeveer twee jaar geleden dreigde een prachtige boom in een plantsoen waarin het gebouw van de Kloosterbunker staat te sterven. Enorme kale takken staken de hemel in, als het beeld van Zadkine, met de armen omhoog, de verwoeste stad. Arbeiders kwamen met zagen en bijlen en verwijderden de toekomstige dood. De boom is tien meter korter maar leeft volop. Door de acht meter brede ramen van de Kloosterbunker kijken de broeders en zusters er met genoegen naar.
Kijkend door een klein raam aan de andere kant van het onderkomen worden we verdrietig. Twee reuzebomen begeven het, dikke boomarmen zijn kaal, de kruinen nog volop in blad, dat wel. We zien nu ook beter het enorme nest van de kauw, die er elk jaar jongen grootbrengt. Maar hadden dat liever niet gezien.
Het is net als met het gewone leven, de richting waaruit je kijkt bepaalt je gevoelens. Het wachten is op de arbeiders.
Moge iedereen gelukkig zijn, met name jij.
Vrede en alle goeds.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.
Simone Triesman zegt
Wat mooi en treurig tegelijk!
Dank hiervoor en een fijne dag
Simone