Ik heb in mijn leven veel mensen ontmoet, privé maar ook als journalist. En ik weet helemaal niet, op een paar uitzonderingen na, hoe het met die mensen gaat of is gegaan. Oude vrienden worden ze genoemd, die privé contacten. Ze verdwenen in een leegte door scheiding, verhuizing of zomaar, omdat onze levens een eigen weg volgden. Terwijl het mooie mensen zijn in wie ik best nog wel geïnteresseerd ben.
Op LinkedIn, waar ik bij ben aangesloten, zie ik regelmatig hoe het mensen vergaat. Maar ik kijk alleen maar, reageer er niet op, op die berichten. Enkele stuur ik een contactverzoek maar mijn meest dierbare oude vrienden zijn niet op te sporen.
Eigenlijk zou er een (virtueel) vriendenregister moeten bestaan dat wordt bijgehouden en de actualiteit weergeeft. Zodat ik weet hoe het ze vergaat en zij met mij. Nee, geen commercieel gedoe, zoals Facebook of andere commerciële media die je gegevens verpatsen. Ja, het is gemakkelijk om op internet een naam in te tikken, maar dat doe ik niet omdat ik dan in een brij terecht kom. Daarom schrijf ik ook geen boeken over mijn ervaringen als misdaadverslaggever. Ik ben niet zo belangrijk en ik kom altijd in een poel met zaken en mensen terecht. En die willen dat mogelijk niet. Ik voel me een gluurder.
Is het heimwee naar vroeger, ik weet het niet, het idee kwam zomaar bij me op. Vergetelheid?
Moge iedereen gelukkig zijn, met name jij.
Vrede en alle goeds.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.
