Winterswijk, 1977, bos, vader en zoon, wat ziet het kind? In het bos woont een ree, niet schuw, als de wind gunstig staat en het ree vader en zoon niet ruikt, zoekt het toenadering, kijkt de twee aan, dichtbij. Zo is alles in harmonie. Het is al lang geleden, Winterswijk is nu op afstand. Ik weet niet hoe oud reeën worden. Als ze niet neergeschoten worden door een jager. De zoon ondersteunt nu de vader.
Moge iedereen gelukkig zijn, met name jij.
Vrede en alle goeds.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.
Jacob van van Keulen zegt
Aandoenlijk plaatje & bijgaande beschouwing. Voel me zo niet slechts toeschouwer maar ook deelnemer aan dit gebeuren. & krijg zo aangename herinneringen aan mijn eigen kleinekinderentijd.