Er gebeurde vandaag niets in mijn leven dat de moeite van een column schrijven waard is. Geloof ik, denk ik. De wereld was leeg, beleefde ik. Allemaal perceptie.
Tegen de torenhoge gevel van een filiaal van de Kloosterbunker brengen arbeiders op beweegbare platforms voorzieningen aan. Op een grasveld onderaan de Kloosterbunker liggen tientallen meters lange gele pijpen, waarschijnlijk bedoeld voor gasvoorziening. Weinig mensen zijn op straat te zien: kou? Ganzen lopen rond een boom. De postbode bezorgde een pakje bij de buren terwijl ik toch thuis was. En een achterneef van mij is jarig. Mijn vriendin, de kleindochter van zeevisser Thijmen, appte: niks te melden. Zelf ben ik ook in rust. Mijn wereld was vandaag klein.
Moge iedereen gelukkig zijn, met name jij.
Vrede en alle goeds.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.