Het blauwe oog van mijn Dymo labelprinter knippert gulzig omdat er geen labelrol inzit. De laatste twee labels verlieten vorig week in uitgeprinte toestand de machine, geplakt op twee enveloppen. En tot gisteren wist ik niet waar de reserverollen waren opgeborgen. Het knipperen is nu opgehouden, de Dymo is gevoed. Klaar om te labelen.
In tegenstelling tot ikzelf houdt de Dymo er niet van om geen labels meer te kunnen produceren. Daar is hij voor ontworpen. Dymo is neutraal van zichzelf, het zijn de bedieners die labels lelijk, racistisch maken.
Mensen horen eigenlijk helemaal blanco ter wereld te komen, maar al vrij snel na de geboorte krijgen ze door anderen labels opgeplakt. De zoon of dochter van… vaak nog aangevuld met classificaties als ras, achtergrond, sociale achtergrond, religie en afkomst. Kwalificaties. En soms nog getypeerd met krachttermen, waarvan klote nog wel de vriendelijkste is. Gevolgd door verwensingen: oprotten. Hier en nu, oud en nieuw. Haat kent geen tijd. Jaar in, jaar uit.
Moge iedereen gelukkig zijn, niemand uitgezonderd.
Vrede en alle goeds.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.