Post- en pakjesbezorgers hebben altijd haast. Ze doen zoveel klanten in een uur, dat wil hun baas.
Mijn vaste postbode van PostNL weet dat ik door de lichamelijke klachten na de aanrijding met een scootmobiel, ik zal er niet verder over uitweiden, er wel 32 seconden over doe om de voordeur van de Kloosterbunker te openen en hem te begroeten. Hij reageert nooit geagiteerd hoewel ik zijn werkschema in de war stuur. Prettige dag nog, zeggen we tegen elkaar.
Vreemde post- en pakketbezorgers weten niet van de scootmobiel. Ze bellen beneden aan, na 5 seconden nog een keer en stappen dan weer in de auto of op de bakfiets. Ik roep dan door de deurtelefoon wie is daar, maar hoor alleen de wind. Meestal ga ik dan nog even de galerij op en roep, leunend op de balustrade, tegen een mens beneden van wie ik vermoed dat het onverhoopt toch een pakketbezorger kan zijn: ‘Hallo, moet je bij mij zijn?’ Ze kijken dan verstoord.
Zo ook vanmiddag, ik zag na het twee keer aanbellen voor de deur een vrouw op een fiets met twee kratten. Hallo, riep ik, ze keek maar reageerde niet. Even later kwam er een man de galerij oplopen, met keramische kunst schalen in dozen. Ooit door mij besteld. Hij was het die aanbelde. Het leven is verwarrend door vertraging.
Ik pleit er voor dat in de cao van bezorgers wordt opgenomen dat ze minstens een minuutje moeten wachten na aangebeld te hebben. Er zullen wel meer slachtoffers van een scootmobiel zijn.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.
François la Poutré zegt
Vanaf ons huisje is het zo’n 50 meter naar de poort. Als de postbode er staat hebben we dat vaak niet meteen in de gaten. Hij toetert, hij roept. Als het te lang duurt belt hij ons op. Of de honden slaan aan. Dan loop ik eindelijk naar de poort. Soms heeft hij een pakketje waarvoor ik iets af moet rekenen. Dan loop ik weer terug om mijn portemonnee te halen. Soms duurt het meer dan 5 minuten. Maar de postbode vindt dat niet erg. Hij lacht vriendelijk, wenst ons een fijne dag en bromt met zijn volgepakte brommer naar de volgende klant. We houden van Thailand.
(Scootmobielen zie je hier ook bijna niet)
Jeanette Mennes zegt
Dank voor je bijsluiter 👌✨
Inmiddels weten de bezorgers pakjes in de hoek bij de voordeur te leggen. Dan kan ik rustig 2 trappen naar beneden lopen als de bel (een muziekje) gaat.