Het jaar 2023 – dag 59 – boekenniet

Mijn moeder Grietje schreef tekst om die eventueel later in een boek uit te brengen. Mooie en soms ook verdrietige teksten over haar jeugd, haar ouders, het huwelijk met mijn vader, haar kinderen, oorlogsherinneringen. Het kwam er nooit van, dat boek, de teksten bleven bewaard. In het familiearchief dat ik beheer.

Ik heb veel meegemaakt in mijn leven, als misdaadverslaggever, als persoon, maar ik heb nooit de neiging gehad die ervaringen in een boek uit te brengen, zelfs als mijn omgeving daar druk op uitoefende. Je moet een boek schrijven, Joop, zeiden ze.

Ik heb dat boek, die boeken nooit geschreven omdat mijn ervaringen niet meer dan perceptie zijn van gebeurtenissen. Zet duizend mensen bij elkaar in een straat en ze zien duizendmaal wat anders gebeuren. Duizend andere boeken. De een blij, de ander verdrietig.

Ik sprak er laatst over met mijn vriendin, de kleindochter van zeevisser Thijmen, over het huwelijk van mijn ouders. Soms was die relatie niet op orde, mijn vader en moeder waren ieder voor zich fantastische, zorgzame mensen, goede ouders ook, maar ga er maar eens aanstaan om iedere dag weer als duo  zorgzaam te zijn, niet boos, of kleinzielig. Dat je je als kind klote voelt in bepaalde situaties. Dat je ouders zich klote voelen in bepaalde situaties.

Mijn ouders zijn altijd bij elkaar gebleven, al was de liefde soms verdwenen. Toen mijn vader stierf miste mijn moeder hem. Ik heb een foto die genomen is in het Kralingse Bos, vlakbij een pannenkoekenhuis waar ze met hun kinderen gingen eten. Mijn vader was toen al ernstig ziek. Ze staan naast elkaar, foto’s hebben geen stem, maar je ziet de zorgzaamheid voor elkaar op die foto.

Leven en opvoeden zijn moeilijkheden. Ik heb twee kinderen, een dochter en een zoon. Mijn dochter zei een tijdje geleden tegen mij: je was er vaak niet. Nee, ik was vaak aan het werk, moordenaars schieten ook buiten officiële werktijd. Maar het kan ook zijn dat ze iets anders bedoelde. Voor mijn zoon ben ik de superheld, alleen de cape ontbreekt. Als vader doe ik mijn best om vader te zijn, maar ik weet dat ik niet volmaakt ben. Mijn weg ligt vol spijkermatten en niet altijd door mij zelf gemaakt. Maar ik blijf het proberen, het diploma Goede Vader. Die van grootvader heb ik al, mijn kleinzoons hebben mij uitverkoren tot leukste opa.

Ik zal nooit een boek schrijven over mijn leven met anderen, – hebben ze recht op hoor- en wederhoor?- maar het leven is nu eenmaal gevuld met valkuilen. Dat hoort bij het leven. De een treft het wat beter dan de ander. Er is zoet en zuur. Geluk is de afwezigheid van ongeluk. Een pen kan een dodelijk zwaard zijn.

Moedig voorwaarts!

BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.