Meer mensen maken hun foto’s niet meer met een digitale camera maar met een ouderwets fotorolletje dat ontwikkeld moet worden. Ik ben zelf jarenlang persfotograaf geweest in de tijd dat er geen digitale camera’s bestonden. En ik weet nog welke sensatie ik ervoer als ik de film ontwikkelde in de doka (donkere kamer) en ik de gemaakte opnamen ging afdrukken op papier en ze schuddend bewoog in baden met chemicaliën tot het beeld goed was. Daarna spoelen in water en drogen op een grote hete plaat. Het werk van een schepper.
Persfotografen maken niet altijd prettige beelden maar dat zien ze pas in de doka, als het negatief positief wordt. Soms zag ik dan de verschrikkingen die ik niet door de lens van de camera zag op dat moment. Vaak ervoer ik dat als schokkend, het leven is niet altijd prettig en zeker niet in de stilte en eenzaamheid van een donkere kamer. De wereld grijpt je aan, is aangrijpend.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.