Het jaar 2021 – dag 270 – ouderschap

Vandaag in het BD: de presentatie van het boek Ouders zijn ook maar mensen over opgebrande ouders, in België meer dan in Nederland, het wordt door wetenschappers een parentale burn-out genoemd. Veroorzaakt door de druk van het ouderschap, mentale en fysieke klachten zijn het gevolg. Opvoeden is zwaar, zeggen de schrijvers.

Is dat zo? Zelf ben ik nooit opgebrand door de opvoeding van mijn twee kinderen. Maar ik kan me wel voorstellen dat als je de normen voor de opvoeding van je kinderen in beton giet, een doel stelt en dat niet bereikt wordt, je je als ouder een mislukkeling voelt, rijp bent voor de psychiater, een parentale burn-out (wat een rotwoord) ontwikkelt. En tegenwoordig hebben de meeste mensen maar twee kinderen. Heb je er acht of elf dan dreigt het krankzinnigengesticht voor de watjes.

Ik ontmoette de latere moeder van mijn kinderen in 1972 en in 1977 werd onze dochter geboren. Toen waren we opeens ouders omdat we de idee van eigen kinderen leuk vonden, meer zat er niet achter. We hadden bewust geen enkel boek over kinderen krijgen en opvoeden gelezen, ook niet dat van dr. Spock, ook niet de tijdschriften van Ouders van nu, we waren grote onwetenden. Als voorbeeld hadden we de opvoeding van onze broers en zussen door onze ouders maar in onze vriendenkring was het een beetje een losgeslagen boel wat dat betreft. We waren autonomen, oude hippies in die zin dat we niet oud waren maar de erfenis van de flower power met ons droegen. Weet je wel…Vrijheid, ongebondenheid, een nieuwe maatschappij en toekomst. Waren onze verwachting. Dat wilden we onze kinderen aanreiken.

Het ouderschap overkwam ons, we waren blij verrast met en door die kleine hummels, die negen maanden in een veilige omgeving hadden doorgebracht en nu opeens ouders hadden. Wij, de onwetenden. Tijdens de zwangerschap hadden de moeder van onze kinderen en ik er weleens over gesproken, hoe het zou gaan met ons en die kleine wezentjes die groot gingen groeien, wat voor plaats ze zouden innemen binnen onze relatie. Nee, niet verdringend maar extra, zeiden we.

We vonden het hebben van eigen kinderen ook gewoon leuk en gezellig. Altijd wel iemand in de buurt om een praatje mee te maken en voor te zorgen en mee te spelen. Zo dachten ook onze hippievrienden erover, zo bleek in de praktijk. Het was een vrolijke en ook inspirerende boel.

Van opvoeden hadden we dus geen kaas gegeten. We zorgden wel voor veiligheid en warmte en elke dag was er een op het lange pad van het ouderschap. Ze werden zes, twaalf en achttien jaar en nog ouder en nog steeds waren de moeder van mijn kinderen en ik verbaasd maar stelden geen doelen, weet je wel…Het opvoeden verliep bij ons organisch evenals bij onze vrienden, zo heb ik dat ervaren. Van opbranden was geen sprake, wel van vreugdevuren.

Moedig voorwaarts!

BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.