Op existentiële vragen is nog steeds geen rationeel antwoord te geven. Mensen zijn al eeuwen op zoek, op zoek naar het hoe en waarom. ”Hoe is de wereld ontstaan en waarom is er zoveel leed”. Men zocht naar geloofwaardige verklaringen en omdat men die niet vond gingen de mensen verhalen verzinnen en vertellen. Eerst werden die verhalen mondeling overgedragen van de ene generatie op de andere en later werden de mythische verhalen via het schrift doorgegeven. Blijkbaar hebben mensen verhalen nodig om het leven te duiden. En bij die verhalen ontstonden allerlei rituelen. Die rituelen werden een onderdeel van het bestaan en door de rituelen met regelmaat uit te voeren werden zij zelfs gewoontes. Men dacht niet meer na over de herkomst en de diepere betekenis ervan en nam het aan als een vanzelfsprekendheid.
En als je als individu je niet kon vinden in de zogenaamde vanzelfsprekende rituelen en gewoontes dan werd je uit je gemeenschap, gezin of organisatie verstoten. Werd? Nee, dat is nog steeds zo. Eigenlijk hadden rituelen en gewoontes o.a. de functie van verbinding: door je op dezelfde manier te gedragen of te kleden en dezelfde verhalen te vertellen hoorde je ergens bij. Per werelddeel, land, provincie, stad ,dorp of buurtschap konden de rituelen of gewoontes verschillen en dat bracht niet alleen verbinding, maar ook verdeeldheid.
Verdeeldheid omdat men niet bereid was om naar de ander te luisteren en die te begrijpen in zijn manier van leven. Was? Nee, dat is nog steeds zo. Men hoorde elkaar wel, maar luisterde niet naar de ander wat die ten diepste bedoelde en voelde. Men hoorde alleen dat wat hen persoonlijk uitkwam. Selectief luisteren dus, alsof je naar believen de kraan naar je oren open, een beetje dicht of helemaal dicht kon zetten.
Hadden we maar geluisterd naar de Club van Rome. Of naar Al Gore die Covid-19 al voorspelde. Ja en nu is er een nieuw verhaal ontstaan met nieuwe rituelen die we allemaal kennen. Rituelen die gelden voor alle werelddelen, landen, provincies, steden, dorpen en buurtschappen, ja zelfs voor gezinnen. Deze rituelen maken geen onderscheid meer: vaak de handen wassen, anderhalve meter afstand bewaren en géén handen meer schudden. Nu zullen velen onder ons dat laatste misschien niet eens zo erg betreuren. Deze nieuwe rituelen of gewoontes zijn nú een onderdeel van ons bestaan.
We zullen symbolisch de handen ineen moeten slaan willen we deze pandemie te boven komen. En dan zouden we geen onderscheid meer moeten maken tussen mensen, het mag dan niet meer uit maken wat je gelooft, welke kleur je huid heeft, in welk land je woont, of je man of vrouw bent of LHBTIQAPC, groot of klein, dik of dun.
Kunnen we samen, niemand uitgezonderd, een betere wereld creëren?
De toekomst zal het leren.
