Het is al maanden onrustig in de wijk waarin de Kloosterbunker is gevestigd. Een indrukwekkend, langdurend zoemend geluid komt uit de omliggende straten, ik weet niet wat het is en door wie veroorzaakt. Kijkend uit het raam zie ik hier vlakbij betonnen platen op een grasveld liggen en af en toe zie ik vrachtwagens met zware apparatuur voorbij rijden. Verder ben ik onwetend.
Hoewel het geluid werkelijk pijn doet aan mijn oren en ik de balkondeur steeds vaker moet sluiten wist ik dat een plekje te geven door vreugdevol aan de arbeiders te denken, die werk hadden en inkomsten. Ik zie ze nooit, hoor ze alleen maar. Maar ze waren gelukkig. Dat is een aanname.
Dat gevoel oproepen valt me steeds zwaarder: hadden ze niet een briefje bij mij in de bus kunnen stoppen met een bericht ‘daar en daar werken we aan de verbetering van de wijk’, dan kon ik duiden. Nu heb ik steeds vaker de gedachte: ik heb ook recht op rust. Ik word er krankjorum van. Ik weet het, het is niet liefdevol en sociaal. Niet-weten is niet altijd prettig.
Moedig voorwaarts!
Michel Ball zegt
Beste Joop – Wij wonen met ons drietjes in Kerkehout bij Wassenaar. Wij zijn heel blij met ons lidmaatschap van de Wijkpagina op Facebook waarop actieve wijkbewoners allerlei nieuwtjes plaatsen. Ook zijn wij geabonneerd op de nieuwsbrief per e-mail van http://www.nextdoor.nl . Die hebben ook een app. Je kunt je buren in de wijk dan vragen stellen. Geef de moed niet op !
Bert Dorrestijn zegt
Bbbbbbzzzzzzzrrrrr gaat de grastrimmer bij de buren verderop en Bbbbbbrrrrrr gaat een boormachine tijdens een renovatie van een huis rechtsboven het mijne. Verderop een buurjongen die met zijn brommer over het grasveld achter de schuren heen en weer knettert. De dag erop komt de gemeente de dijk maaien met motormaaiers en motortrimmers. Af en toe neemt mijn ergernis grootse vormen aan als ik de rust van mijn tuin zoek en deze onvindbaar is. De buurjongen sprak ik aan op zijn rijgedrag over het veldje. Hij reageerde enthousiast op mijn voorstel het wat verderop te zoeken met zijn knetterende brommer. Namelijk de openbare weg iets verderop. “Tof dat je het komt zeggen en niet gelijk de politie belt” was zijn antwoord. Drie dagen later is hij het helaas al weer vergeten en knettert hij weer met zijn brommer over het grasveldje achter de schuurtjes. De zegeningen van machines en ja, het werk moet ook gedaan worden, maar wat verlang ik naar de tijd dat die machines er nog niet waren. Gras gemaaid werd met een zeis en vervoer plaatsvond met paard en wagen. Óf ik word oud of de geluidsbarrière van de mens in dit machinetijdperk is aan teveel gewenning onderhevig. Waarschijnlijk beide.