Onlangs bezocht ik een beurs. Als je , net als ik, van stilte en rust houdt dan is dat niet de juiste plaats om naar af te reizen. Maar mijn nieuwsgierigheid bracht mij er toe om het er toch maar eens op te wagen. Ondanks mijn aversie tegen grote groepen mensen stortte ik mij in dit avontuur. Eenmaal uit de trein gestapt kreeg ik al de neiging om rechtsomkeert te maken. Grote drommen mensen liepen allemaal dezelfde richting op. Als ik mijn tempo zou aanpassen dan viel het misschien wel mee. En ja hoor, gewoon bij mezelf blijven, niet denken hoeveel mensen er al voor mij liepen en zeker niet omkijken.
Bij de hal aangekomen kreeg ik weer een aanvechting om terug te gaan: wat een mensenmassa en wat een lawaai kwam mij tegemoet. Even stil staan en enkele keren diep ademhalen en ik was klaar om me over te geven aan het gekrioel.
Thuis had ik me al voorbereid via internet en met mijn lijstje in de hand hoopte ik te vinden wat ik zocht .Maar ik verdwaalde hopeloos in die wirwar van mensen en stands. Dan maar gewoon de stroom volgen en zien waar ik uit kom. Heel vermoeiend als je niet je eigen tempo kan bepalen, dus gaf ik me over aan dat wat er op mijn weg kwam. Maar ik werd zó moe!
En ineens was daar een piano, een violist én een stoel. Ik realiseerde me niet waar ik nu precies was, maar deed mijn rugzak af en plofte op de stoel. Hè, hè, even rusten. Ik werd overspoeld door alle geluiden om mij heen: een quizmaster die in een microfoon stond te tetteren, mannen die hun waar aanprezen, lachende dames, luid pratende bezoekers, het werd me bijna te veel. En toen gebeurde het. De pianist ging spelen en ik viel helemaal stil. Beursgeluiden hoorde ik niet meer, stemmen vervaagden, er was alleen muziek. Ik werd muziek! Daarop vertolkten de pianist en violist het prachtige thema, gecomponeerd door John Williams, uit de film Schindler’s List. Alle ruis verdween uit mijn hoofd en ik werd helemaal stil van binnen, mijn denken werd geblokkeerd door de muziek.
Vaak genoeg heb ik op mijn kussentje gezeten en bleef het maar malen in mijn hoofd. Muziek is voor mij zeker een manier om stil te worden, te zijn in het moment, om daarna verlicht verder te gaan. De toon raakt me in mijn ziel, de toon beroert mijn hart, de toon werkt bevrijdend, de toon is helend. En de beurs? Daar liep ik, na dit mooie muzikale intermezzo, wat lichter verder tussen al het gekrioel. Mijn dag was helemaal goed door deze muzikale verrassing.
Met dank aan de pianist en violist, Cor en Ernö.
Geef een antwoord