De moeder van mijn kinderen en ik staan vol bewondering onderaan de trap in ons mooie huis te luisteren naar het klarinetspel van onze zoon, toen een jaar of elf. Hij krijgt les op de muziekschool en moet thuis oefenen en dat doet hij ook met veel animo. De klanken drijven door het huis en de moeder en ik zijn gelukkig met zo’n zoon die het elke dag toch maar opbrengt om de klarinet te bespelen. En vordert en soms op familiefeestjes de klarinet beroert hetgeen tot bewondering en applaus leidt.
Eerder haalden we de zoon van hockey omdat hij tijdens het spel steeds naar andere dingen keek dan naar de bal en het spel, soms het gedrag van een overvliegende grote vogel bestuderend hoog boven het veld.
De moeder van mijn kinderen en ik gaan tevreden naar de woonkamer en kijken over de prachtig aangelegde tuin, die ons ook veel plezier bezorgt, naar buiten. En daar op het pleintje zien we onze zoon lopen, zonder klarinet, terwijl de klanken van het instrument toch door de ruimten in huis zweven. We rennen naar boven en zien in zijn kamer de draagbare rode cassetterecorder op een tafel staan, uit de luidsprekers schalt de klarinet. Het geluid van zijn klarinet, dat wel. De lengte van de tape 45 minuten. De duur van een les. Automatische afslag.
Niet lang erna verliet onze zoon de muziekschool. Wat rest is de herinnering waarom we nu wel kunnen lachen en de rode cassetterecorder/radio, momenteel op een tafel in de woning van mijn vriendin, de kleindochter van zeevisser Thijmen. Het ding werkt nog steeds en onze zoon is zwaar volwassen.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.