Het jaar 2021 – dag 97 – haarverf

Historicus Mark, de demissionaire minister-president, wordt voor mij een obsessie. Ik heb al een dag niet naar de Verrekijk gekeken, bang om hem op straat tijdens een toevallige ontmoeting met cameraploegen weer in het gezicht te moeten kijken. Vorige week ontmaskerden Tweede Kamerleden hem als een liegbeest, zelf noemt de historicus zich de man van de verkeerde herinnering toen hij een advies om het kritische kamerlid Pieter Omtzigt elders een baan te bezorgen aan de verkenners, niet wist te herinneren. Hij weet zich veel niet te herinneren.

Als Mark de Vader des Vaderland is en de burgers zijn kinderen, zou de Raad voor de Kinderbescherming een inval in het Torentje doen en de kinderrechter hem zijn voogdijschap ontnemen. Zo slecht zorgt deze eerste burger voor het Volk der Nederlanden, een maatschappij aan de rand van de afgrond na 10 jaar Rutte. Het probleem is dat deze historicus die vroeger voor Unilever werkte, niet ziet dat hij onbekwaam is om een land te leiden. De man met de glimlach, maar wat zegt hij nou eigenlijk inhoudelijk tijdens persconferenties en  openbare bijeenkomsten? Je zou er een vingerhoed mee kunnen vullen. Gedragswetenschappers bekritiseren zijn gebrek aan empathie.

Vorige week wilden politieke fracties tijdens een debat de historicus naar huis sturen, hij kon wat hen betreft elders een baan zoeken. Maar hij ging niet, hield de eer niet aan zichzelf na de ontmaskering tot meermalig liegbeest en figureert nog steeds op het Binnenhof. En daar zitten die vechtlustige politici, die hem vorige week kalt wilden stellen,  nu goed mee in hun maag. Eens een man, altijd een man, gaat voor hen blijkbaar niet op, politiek is van elastiek. Ze schuiven hun oordeel over de samenwerking met de historicus voor zich uit, de deuren van de fractiekamers, behalve die van de CU, rammelen in de scharnieren. Ze zijn machtsbelust, onze volksvertegenwoordigers.

De Tweede Kamerleden willen meer transparantie, zij zijn het hoogste orgaan in onze democratie. De machthebbers. Er is verwarring, ze worden de tegenmacht genoemd en de regeerders de machthebbers. Dat is een vergissing maar wel de praktijk. Volksvertegenwoordigers hebben een fundamenteel recht op kennis, om echte democratische participatie te kunnen bedrijven, maar krijgen namens of door de regering zwartgelakte formulieren en papieren. Zo moeten ze gissen naar de werkelijkheid. De werkelijkheid van de historicus.

Ik wil geen hekel hebben aan de historicus, deed vandaag de Tibetaans boeddhistische tonglen oefening: geven en nemen, het lijden als een zwarte rook inademen, die te zuiveren en fris weer uit te ademen naar het Binnenhof.  Het lukte niet, flinke tegenwind.

Dan maar de metta oefening, die van de liefdevolle aandacht, de onvoorwaardelijke liefde. Tevergeefs. Er is te veel gebeurd vrees ik in de afgelopen 10 jaar onder regie van de historicus. Het brein denkt: Ga naar elders, Mark, je tijd is voorbij.

Vannacht droomde ik, ik had mijn haar rood geverfd en mijn naam veranderd in M. Hoe Lang. Had een andere baan en woonplaats. Als ik door cameraploegen werd aangesproken op straat zei ik me niet te kunnen herinneren dat ik Joop Ha Hoek was. Ik schaamde me. Vervangende schaamte.

Moedig voorwaarts!

BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak,  woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren.  Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.