Dick – Nepal – afzien

Op Facebook, Instagram, Whatsapp en wat dies meer zij geven we meestal acte de préséance op een dynamische, positieve en stimulerende manier. Dat rituele voorschrift is met de sociale media meegeslopen en de ‘virtuele realiteit’ zoals de term geloof ik luidt, wordt daarmee natuurlijk geweld aangedaan. Ons leed, onze angst of ons afzien laten we gewoonlijk niet online zien.

Daarom wilde ik daar maar eens mee breken. Met dat positivo-protocol. Hoe geweldig we het ook hebben in Nepal, soms gaat dat mijnerzijds echt wel gepaard met angst en beven. Niet alleen als we weer gaan vliegen en we door al die controlesystemen heen moeten. Maar ook het ellendige lawaai dat we te verduren hebben in Pokhara en de afschuwelijke kou ‘s avonds en ‘s nachts in de bergen. Soms wil ik alleen maar naar huis en kan alles in Nepal en wijde omgeving me gestolen worden.

Gisteravond, in Jharkot op bijna 3800 meter hoogte, had ik het helemaal gehad. De kou kroop weer in mijn botten en ik hijgde als een trekpaard door de ijle lucht. We waren net aangekomen in het meest authentieke hotelletje dat je je kunt voorstellen met de weidse naam New Plaza Hotel, cold & hot shower. We kenden het wel van eerdere bezoeken en er was nauwelijks iets veranderd, alleen dat er nu ook Wifi is, in de eetkamer dan. Onze kamer, waar we zouden slapen op ruwhouten planken bedden met een dun stukje schuimrubber, was een vrieskelder. Er waren nog steeds geen stopcontacten en die hot shower… Nou die moest je bestellen tegen extra betaling en die was niet af te leveren in onze eigen ‘badkamer’. En dat warme straaltje, te consumeren in een zijhokje,  hmmm…, daar kon je net je kleine teen mee wassen.

Met mijn hoofd in mijn handen kon ik alleen maar voelen dat ik bang was en naar huis wilde. Ik kon nauwelijks op adem komen. Kortom ik was doodongelukkig. Het was echt zo’n gevoel van: ik wil naar mama toe. Liefdevolle toenadering van Ellen wees ik af. Ik moest het zelf doen! Ja, ik zag wel wat ik deed. Ik zat eerste rang naar mezelf te kijken. Toen vatte bij mij de gedachte post dat ik last van hoogteziekte had. Want ik had al een tijd niet veel eetlust en ik had ademgebrek. Maar ik was niet misselijk en had geen hoofdpijn, de twee andere symptomen. Toch nam ik maar een pil tegen de hoogteziekte. Nou dat had ik beter niet kunnen doen. Er begonnen zich allerlei processen in mijn lijf af te spelen. Er ontstond een soort whirlpool in mijn onderrug en dat zette door in mijn hele lichaam. Geen bevorderlijke actie dus voor iemand in lichte paniek.

Gewoon maar om zeven uur naar bed met een kruik die we bij ons hadden. Het warme water kwam van een waterkokertje dat Ellen zorgzaam had meegenomen en dat we aansloten op het enige stopcontact in de eetzaal. Het had ons al eerder op dit soort reizen gediend. Drie superdikke dekens moesten ons beschermen tegen de ergste kou. Voordat we gingen slapen deden we het spelletje Plaatsnamen met een… We waren bij de J. Dat viel nog niet mee die J als je Joure, Jeruzalem, Johannesburg en Jekaterinenburg gehad had. Met dikke slaapmutsen op begonnen we de uitdaging van de nacht. Ik zal daar verder niet over uitweiden.

De volgende dag had ik het gevoel dat ik schrikdraad vasthield met mijn handen en vingers. Ik besloot de bijsluiter van de hoogteziektepil eens te lezen op bijwerkingen. Mijn mond viel open. Als ik dat eerder had gezien, had ik dat pilletje nooit genomen. Mijn bijwerkingen stonden er ook bij: ‘tintelingen in de extremiteiten’ en verder wat er allemaal nog meer kan gebeuren als je zo’n pil neemt…Maar ja als je ècht de hoogteziekte hebt, dan moet je misschien wel. Interessant is dat bij elke omschreven bijwerking vermeld wordt: Raadpleeg onmiddellijk uw arts. Nou ‘uw arts’ is in geen velden of wegen te bekennen hoor, als je ooit zo’n pil echt nodig hebt, want dan zit je altijd boven 3500 meter. Je mag je handen dichtknijpen als er überhaupt in een straal vijftig kilometer een dokter te bekennen is.

Alles bij elkaar was het weer een wijze les. Ik heb wel steeds kunnen zien wat ik deed, dacht en voelde en door al dat ongerief te aanvaarden, heeft de paniek niet de overhand gekregen. Dit is het soort afzien dat blijkbaar ook bij deze nostalgische Nepalreis hoort als je 79 bent. Want dat ben ik een paar dagen geleden echt geworden. En, oh ja, neem nooit een pil die je niet echt nodig hebt!