Helaas, mijn Lijst 38, de Spelpartij, heeft zich niet in de campagne kunnen wringen.
Logisch dat het niet lukte. De Spelpartij wil dat het hele repertoire meedoet in dit kwetterfeest. Maar in de campagne en in het stemhokje overweegt de kokerblik. Men speelt het spel van de selecte betekenisgeving. De partijprogramma’s tonen sowieso een beperking tot bepaalde kwesties en keuzes.
Dat elke spindoctor een strategie bedenkt, zorgt voor een extra selectie uit het politieke repertoire. Want over sommige aspecten moet je het vooral niet hebben. Over andere juist wel. Overdrijven en onderdrijven zijn standaardtactieken.
Zo ging het bij de partij van de premier vooral over leiderschap. Een jaar geleden, vanaf de Corona-persconferenties, had die mogelijkheid zich al aangediend. Dat het leiderschap van de premier in het toeslagenschandaal te wensen overliet, werd fluks wegverontschuldigd.
Voor minstens één partij was het voorkeursthema de Corona-relativering. Ontkenning was trouwens een terugkerende tactiek. Niet alleen bij Corona, ook rond de klimaatcrisis gebeurde het.
Bij zoveel selectie was aandacht voor de samenhang van kwesties doorgaans te veel gevraagd. Dat klimaat, migratie, geweld en ongelijke welvaart niet los verkrijgbaar zijn, bleef daardoor meestal buiten beeld. Kernwaarden, zoals medemenselijkheid, waren niet echt onderwerp van gesprek.
De ironie is dat in de verkiezingsstrijd de verschillen worden uitvergroot, terwijl men vervolgens aan de formatietafel naarstig op zoek moet naar overeenkomsten. Het zijn twee heel verschillende machtsspelletjes, elk met eigen betekenisgeving.
De uitbundige en grillige omgang met geselecteerde betekenissen zorgt voor fragmentatie. De verkiezingsuitslag rangschikt de zeventien fragmenten in een nieuw mozaïek. Nu is er zowel links als rechts een blokje met een zesde van de zetels. Daartussen, op het resterende tweederde van de zetels, huist een motorblok van middenpartijen. In het verleden is dat wel anders geweest, vooral links.
Conclusie? Lijst 38 blijft een zinnige keuze!
