Mijn boeddhistische leraar vertelde het haar studenten al: we leven in gedegenereerde tijden. Haat, hebzucht en onwetendheid (verwarring) zijn meer dan ooit zichtbaar en veroorzaken lijden.
In die verwarring vielen me een paar dingen op de laatste dagen. Doordat de belastingdienst tienduizenden mensen tot fraudeur bestempelde in wat nu heet de kinderopvangtoeslagaffaire zijn minstens 100.000 mensen – de ontvangers en hun kinderen- in de goot terecht gekomen. Ze moesten hun huis verkopen, leefden op straat, konden het niet verklaren en werden niet gehoord door de belastingdienst zelf, journalisten en politici. Slechts twee politici van CDA en SP deden al jaren wel hun werk en brachten het malafide gedrag naar buiten.
Onze ministerpresident kroop vorige week door het stof en beloofde de slachtoffers genoegdoening zodat ze weer verder konden gaan met hun leven. Hij wist niet wat er speelde toen het speelde. Een reden om je terug te trekken uit de politiek. Een staatssecretaris schold de slachtoffers de schulden bij belastingdienst, CAK en UWV kwijt en het kabinet beloofde aan de slachtoffers 30.000 euro over te maken. Zo opende zich een afgrond.
Er zijn ook private schuldeisers, zoals verhuurders, banken, woningcorporaties, die sturen nu deurwaarders naar die gezinnen om mee te profiteren van die 30 mille. De staatssecretaris heeft een beroep op die schuldeisers gedaan die schulden kwijt te schelden. Maar waarom zouden ze? Zij merkten die mensen niet als fraudeur aan, dat was de overheid onder leiding van de ministerpresident die dan ook volledig verantwoordelijk is voor alle schulden die door het laakbare gedrag van de belastingdienst ontstaan zijn. Wie zijn billen brandt moet op de blaren zitten.
Iedereen wijst naar iedereen in deze affaire naar elkaar. Ook parlementaire journalisten trokken het boetekleed aan. Een beetje dan want vorige week zei een bekende parlementair verslaggever van de NOS, onze staatsomroep, in een van de talkshows, dat hij geen onderzoeksjournalist was maar alleen verslag deed van wat er zich in Den Haag afspeelt. Wist hij veel, hij had het kunnen weten als hij zijn werk gedaan had.
Ik viel uit Schaap van verbazing. Zijn niet alle journalisten onderzoeksjournalisten en dienen ze zaken tegen het licht te houden? De overheid te controleren. Zijn niet alle journalisten de hoeders van de democratie? Geldt voor die Haagse kliek van parlementaire journalisten niet het ouderwetse journalistieke handwerk gevoed door de vijf w’s: wie, wat, waar, wanneer, waarom en hoe. Ze hadden toch kunnen weten wat die twee politici aan het licht brachten. Speelde die affaire niet in Den Haag?
Net als de MP blijft deze journalist in het Haagse zijn werk doen. Een beerput met onderlinge afspraken: als jij dat doet voor mij klap ik niet uit de school.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.
Michel Ball zegt
De meeste journalisten zitten persberichten te herschrijven. Dan is er een groep verslaggevers die de wereld intrekken om reportages te maken over de duvel en zijn ouwe moer. Tenslotte bestaat er een kleine groep onderzoeksjournalisten met terriër-eigenschappen die feiten uitdiepen en van alles het naadje van de kous willen weten en die zich niet met een kluitje in het riet laten sturen. Tot die groep behoorden Woodward en Bernstein. Zij brachten de Watergate-affaire aan het licht.