Vandaag sprak ik telefonisch een familielid in Overijssel over de komende Kerst. Hij zei te betwijfelen of de landgenoten zich met Kerst wel aan de coronaregels zullen houden: niet meer dan zes personen bij mekaar en het liefst van tevoren tien dagen in zelf gekozen quarantaine om elkaars besmetting tegen te gaan, dat wil het kabinet graag.
En wie gaat de aantallen gasten in woningen controleren? Rijden boa’s met busjes en warmte detecterende apparatuur door de straten?
We spraken over de onwil van mensen om in deze gevaarlijke tijd een ander geen leed te berokkenen door feestjes te organiseren, handen te schudden en elkaar te omhelzen. En nu weer de angst van de landgenoten voor het vaccin dat in ontwikkeling is. We spraken af vooraan in de rij te staan als de artsen gaan prikken. Nu loert de dood ook. We kwamen tot de conclusie dat orde en het naleven van regels en wetten alleen plaatsvindt als de maatschappij in evenwicht is en dat corona in sommige gevallen voor chaos en egoïsme zorgt. Ikke, ikke, en de rest kan stikken.
Het is nu al een beetje Kerst in Bunkerwijk waar de Kloosterbunker staat. Nog voor de dag dat de Goedheiligman met zijn werknemers zijn verjaardag viert, hebben veel Bunkerwijkers al lichtjes aan hun woningen gehangen om in de stemming te komen. Ik geloof niet dat ze in Jezus geloven maar ze hunkeren wel naar gezelligheid. Het is wel een feestelijk gezicht. Zelf doe ik er niet aan mee: ik heb geen lichtsnoeren en ben ook niet gezellig. De warmte is in de Bunker, als ik naar mijn planten kijk en naar de spulletjes van mijn overleden ouders. Deze week telefoneerde ik ook met mijn zus en we spraken over die familie spulletjes die zij ook koestert. Ook zij vreest dat na ons verscheiden de vazen, keramiek en zo naar de stort gaan. Voor onze kinderen zijn het gewoon voorwerpen die niet meer in hun interieur passen. Voor ons zijn het dierbare spullen die van onze moeder en oma zijn geweest. We zien hun handen nog die vazen aanraken, er bloemen in zetten. Het keramische huisje van opoe Kee waarin met de Kerst een waxinelichtje brandde.
Zo breng ik mijn dagen door. Met gesprekken over corona en chaos en dierbare spullen die naar de stort gaan.
Een lieve vriendin van mij kookte deze week een pan bruine bonensoep. Deze Goedmoedige Kok, die als de beste koken kan, vindt dat een goed idee. Bruine bonensoep is net iets gemoedelijker, ook qua naam, dan snert.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.