Het jaar 2020 – dag 246 – hetoudenoorden

Vanaf 1974 was ik gast bij Franco’s Italiaanse restaurant Palermo in de Zwartjansstraat in het Oude Noorden van Rotterdam. Eerst samen met de latere moeder van mijn kinderen, hond Quintus, mijn kinderen, kleinkinderen, vrienden en partners, onder wie de kleindochter van zeevisser Tijmen.

Het was een klein restaurant, in die volksbuurt, eigenlijk een soort grote huiskamer, het eerste Italiaanse restaurant in Rotterdam, en volgens mij het beste, zonder kapsones. Het werd zo druk bezocht dat de klanten die vriendelijk geweigerd werden omdat de zaak vol was in rotten van 4 door de Zwartjansstraat marcheerden, tijdens het passeren verlangend de zaak inkijkend of er al een tafeltje vrij was.

De klanten van het eerste uur in 1969 bleven tot dit jaar komen, met krukken of door de familie naar binnen gedragen. We informeerden bij elkaar: van welke Palermojaar ben jij. Van 1972, of  1980. Een paar jaar geleden was Franco een week gesloten, het interieur kreeg een opknapbeurt. Best wel angstig want het oude interieur stond voor gezelligheid en warmte. Maar de veranderingen waren minimaal.

Franco sprak na al die jaren tegen zijn klanten gebroken Nederlands en tegen zijn Italiaanse klanten gewoon Italiaans. De bediening kon hij niet in zijn eentje aan, Thea, een echte Rotterdamse, naam ook de bestellingen op en serveerde ze uit op tafel. Ze was de boa van de zaak. Luidruchtige klanten, zo af en toe, heel soms, nieuwkomers vaak, werden door haar tot de orde geroepen.

Franco was gewoon een heerlijke Italiaan. Hij hield van mensen, kende zijn klanten bij naam. Was, want een paar maanden geleden, zag ik tijdens het passeren het hele interieur van Palermo als oud vuil op straat liggen. Ik was diep geschokt.

Franco was met pensioen gegaan, zei de nieuwe eigenaar die met een echte keukenbrigade de zaak wil voortzetten. Een echt team? Franco was dat allemaal in zijn eentje, met af en toe een extra kok en heel vroeger zijn broer die de heerlijkste gerechten bereidde.

Ik ben zwaar aangeslagen door de sluiting van Palermo, het plotselinge afscheid van Franco, die voor mij meer was dan een fantastische kok. Vandaag schreef ik hem deze brief:

Aan Franco,
Zwartjansstraat 92,
Rotterdam

Beste Franco, het is me niet gelukt om na de sluiting van jouw restaurant Palermo persoonlijk afscheid van je te nemen. Daarom deze brief.

Ik wil je bedanken: voor het heerlijke eten dat al die jaren met liefde werd bereid en een constante kwaliteit had, jouw gezelligheid en het contact. Ik ging naar Palermo voor a) het eten, b) het altijd leuke contact met jou en de gezelligheid in jouw zaak, te midden van andere (inmiddels veterane) klanten. In de loop der jaren gingen mijn kinderen, familie, partners en vrienden mee. Ze genoten.

Jouw restaurant was voor mij meer dan een zaak. Als ik blij was verlangde ik ernaar bij jou te gaan eten. Maar ook tijdens droevige zaken, als het leven tegen zat, wilde ik jouw warmte voor mensen ervaren. Ik kan je daar niet genoeg voor bedanken.

Ik hoop dat het goed met jou blijft gaan, en wens je een lang en gelukkig leven. En ik hoop je nog een keert te ontmoeten om je ook persoonlijk te bedanken voor je goede zorgen en het heerlijke eten.

Met hartelijke groet,
Joop Hoek

Moedig voorwaarts!

BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak,  woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren.  Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.