Al weer een tijdje geleden gingen nog levende boeddhistische vrouwen proef liggen in een houten doodskist. Zo wilden ze omgaan met de angst voor de dood. Ik herinner me dat het ze niet zo goed is bevallen. Die stijle wanden rondom, ingeklemd. Zelf deed ik in die tijd boeddhistische oefeningen met andere studenten en de boeddhistische leraar en ontleedde het lichaam in figuurlijke zin om het daarna weer in elkaar te zetten, in de goede volgorde.
Ik moest daar aan denken toen ik een Nederlandse bewindsvrouw hoorde zeggen dat zij er niet over denkt om de groei van de luchthaven Schiphol – dus ook die van de KLM – te stoppen of naar beneden toe om te buigen. De KLM gaat weer internationaal vliegen in deze coronatijd. Met een beperkte capaciteit vanwege de anderhalve meter afstand van mekaar die ook in de vliegtuigen geldt. Een bijzondere maatregel, stelt de luchtvaartmaatschappij. Tijdelijk. Om straks die kisten weer vol te proppen, er moet geld verdiend worden over de ruggen van de passagiers.
Ik weet niet of u wel eens met de KLM heeft gevlogen? Mijn laatste vlucht was een jaar of 15 geleden, naar Zuid-Frankrijk. Nadien heb ik nooit meer gevlogen vanwege de milieuverziekende effecten daarvan. En de dumptarieven van reisbureaus. Vliegtuigen zijn al lange tijd vliegende kippenconcentratiekampen, 18 op een vierkante meter of zoiets, waartegen dierenwelzijnsorganisaties te hoop lopen. En terecht. Je kunt je kont niet keren in zo’n vliegtuig. Van minder meer hebben ze bij de KLM nooit gehoord. Zoveel mogelijk passagiers op de vierkante meter is de norm. Gekooide mensen. Transporten.
Op een dag vloog ik naar de VS. Omdat ik erkend artroselijder ben hoefde ik niet in de lange rij te zitten maar kreeg een plaatsje vooraan de rij aangeboden, waar ik tenminste de benen kon strekken. Naast me zat een zo’n dikke vrouw dat ze twee stoelen in beslag nam. Ze had een grote trommel met snoepgoed op schoot, die ze met mij deelde. Zoet maakt veel goed. We werden vrinden. Na elf uur vliegen werden we uit de kist gehesen.
Ik moest denken aan die vrouwen in die doodskisten, aan die rijen met stoelen in vliegtuigen. Het gevoel van opgesloten zijn. Angst.
De coronanorm in vliegtuigen zou standaard moeten worden. Minder meer. Maar dan ook geen extra vluchten inzetten. Genoeg is genoeg. Waarom toch die drang tot groei in ons piepkleine landje? Overvolle vliegende kisten boven ons hoofd. Om aandeelhouders te spekken.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.
Jacob van Keulen zegt
Beste Joop een leuk bedachte vergelijking. Ik moest direct aan deze film denken (helaas pindakaas, wij plaatsen geen linken meer in reacties, uitgever BD) wat genoemd wordt ‘knotsgekke kerels in hun vliegende kratten. Het beeld past hier ook mooi bij!
Henk van Kalken zegt
Sómmige mensen zijn lerende organismen… Om dat ook te worden is het handig om niet bij de KLM te werken. Of een bewindsvrouw te zijn die daarvan de belangen beschermt.
Jacob van Keulen zegt
Het beeld wat ik eerder noemde was bij de premiere v.d. film op Schiphol met de acteurs in de verkeerstoren en op de achtergrond een paar “vliegtuigjes”met KLM logo.