Vingerwijzing naar de maan

Luister, zelfstandige vrouw, je hebt je poppenwagen net weggezet.
Luister, achtenswaardige man, dit voorwendsel heb je pas gister aangenomen.
Deze vingerwijzing is eenmalig , want op deze manier zullen wij elkaar nooit meer ontmoeten.

Dit is een droom! Een illusie.
Jij die je veronderstelt te zijn dat is een droombeeld,
een heldere duidelijke persoonlijkheid.

Zoals een filmster in flakkeringen van licht
op het doek geprojecteerd wordt, zo ben jij ook een projectie.
Het licht van een reeds lang geëxplodeerde ster
en de reeds lang overleden filmster.
Wandel de grot van Plato uit, verlaat de bioscoop.
Ja ik weet het… het is een boeiende film die je niet loslaat.
Maar je boeien zijn net zo illusionair als de film.

Kom, verlies je in de film, wees er één mee
en ontdek dat je illusie uit louter lijden bestaat.
Zoals deze tekst uit bits en bites bestaat, zo bestaat deze droom uit lijden.

O jij met waarlijk verlangen, door de hele wereld vind je monniken, nonnen, kluizenaars en heremieten die met bellen rinkelen, op trommen en gongs slaan, op hoorns blazen en kreten slaken om ons te wekken.

Om te waarschuwen dat onze illusie uit louter hebzucht, uit een brandende passie voor lijden bestaat. Al je angsten, goden en demonen komen voort uit passie.

Vergeet, vergeet je illusie, keer je om,
keer terug naar de plaats van voor de tijd waar de tijd geweven werd.
Word wakker, breek uit de eindeloze verwarring die men elkaar onderwijst.
eeuwig is nu, en nu is eeuwig.
Er bestaat geen hiernamaals er bestaat alleen een eeuwig en altijd durend moment van nu.
Een ego-loos nu, geen ik aan vast te plakken.
Wie, wat, waar ben je of zou je zijn.
Wat zou je met een zelf willen?
Ah, een naam geven, bevestigen, bestendigen, boeien,
de illusie trachten vast te leggen.
Dat is nog eens een illusie.