Het jaar 2020 – dag 80 – 150 thuiszitters

Veertien dagen was ik het al van plan, maar het kwam er steeds niet van. Doch gisteren stond ik dan voor het kleine eethuis van Dennis, Parkkade 1, Rotterdam. Met de lekkerste broodjes van de hele wereld. Alle restaurants in Nederland zijn dicht, maar Dennis had voor zijn deur een vitrine geplaatst zodat je zijn zaak niet in kon maar hij zijn klanten wel kon helpen. En dat mag van de regering.

‘Ik heb je een tijd niet gezien, waar was je,’ zei Dennis. ‘Ik heb het erg druk gehad, Dennis, maar nu ben ik er.’ ‘Het is wel een jaar geleden’, zei Dennis. Ik ontkende dat. Op straat stonden wat tafels en stoelen van de zaak en daar zat een klein gezelschap aan. Een van de mannen van die groep stond ineens met zijn frikandel voor de vitrine en zei tegen Dennis: ‘Ik had een speciaal besteld’. Dennis greep naar de uitjes en de ketchup en het verhaal kwam op corona omdat we geen anderhalve meter van mekaar stonden. ‘Ik vind het wel lekker, zo’n maatschappelijke adempauze’, zei ik tegen de man met de frikandel. ‘Ik heb 150 man thuiszitten’, zei de frikandelleneter. Ik begreep dat hij niet zijn familie bedoelde maar een bedrijf had.

Dennis was verdrietig, zijn omzet was tot bijna nul gezakt. Geen bussen met Franse toeristen die naar Het Frietpaleis kwamen en met hem op de foto wilden. De scheepvaart op de Nieuwe Maas, zo’n honderd meter verderop, lag ook stil en de bemanningen meerden niet bij zijn zaak af zoals vroeger het geval was. Ik hoorde Dennis praten over bijstand en uitkering.

‘Dit zijn toch wel geluksmomenten’, sprak een man naast mij, die een hap uit een broodje nam. Hij zei het vol overtuiging, met liefde. In die heisa rond dat virus even gelukkig zijn. Ik kon dat alleen maar beamen, mijn bestelling van twee broodjes was in behandeling en ik zou ook dat gevoel ervaren. De geluksman zei dat het schudden van handen altijd al onzin was, dat je elkaar beter een vluchtige kus kan geven. En dat dat hele coronagedoe niet meer was dan een griep, had hij van een medisch specialist gehoord.

Even later had ik op de kade mijn geluksmoment. Ze waren heerlijk. Het viel me op dat het water van de Maas laag stond, zeker eb dacht ik. Opvarenden van een coaster uit St. John’s laadden via de gangway dozen in, aangevoerd door een man van een transportdienst. Tegen de keimuren van de kade probeerde een vrouw omhoog te klimmen, via de voegen. Ze had een rode kaboutermuts op.

Het was heerlijk, daar op die plek in dat nu. Gelijk een winteravond met de schemerlampen aan en mijn vriendin, de kleindochter van zeevisser Thijmen, naast me op de bank die ik niet heb. Die rust, die stilte, in die grote stad. En Dennis in de buurt.

Vanavond ben ik nog gelukkiger, dan spreekt de zoon van de voormalige koningin zijn onderdanen toe over het virus. Ik ben blij dat het Koninklijk Huis mijn column eerder deze week-  waarin ik uitsprak hoe verwaarloosd ik me voelde doordat de grootmanager van Nederland Rutte het volk toesprak, heb gelezen en direct actie ondernam. Lang leve de koningin- en haar zoon.

Moedig voorwaarts!

BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak,  woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren.  Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.