Niet weten, niet horen, getuige zijn mét meerdere beperkingen en dan actie!

Zeven jaar geleden, zwaar verkeersongeval, ik werd op mijn motor aangereden door een automobiliste, raakte in coma en werd wakker in een ander lichaam, in een totaal andere situatie.

Mijn grootste wens na het vernemen dat mijn vorige leven afgelopen was en de pensionering lonkte (als prille veertiger), was de maatschappij van dienst te kunnen zijn.

Een wens vanuit een ziekenhuis waar men mij terug zou leren lopen, mijn rechterhand terug gebruiken, de hersenschade evalueren en de defecte oren bekijken.

Het was het vierde ziekenhuis op rij en de eindhalte van bange periodes.

Hoe kon ik nu die diepe wens vorm geven?

De audioloog schudde droef het hoofd na de test om de gehoorschade op te meten, weinig zou mij daar kunnen helpen.

Waarom zou ik daar slecht gezind van moeten worden?

Misschien kan de muzikant uit mijn vorige leven toch nog wat verder, de valse noten hoor ik toch niet meer. En we spelen weer vrolijk muziek, met orkest, alleen of in groep.

Een beeld vormen van wat er mij te wachten zou staan, wat gaan projecteren welke toekomst er komt, vooringenomen worden?

Neen hoor, ‘niet weten’ leek mij beter.

Gewoon de situatie leren bekijken zoals ze is.

Niet meer roeren in mijn kom water met zand, steentjes , blaadjes en mijn ingrediënten. Gewoon de kom neerzetten, alles tot rust laten komen, en gewoon accepteren wat er in het helderder wordend water zichtbaar wordt.

Mijn zestien jaren training onder de lama’s, retraites, oefenen, en vooral liefdevolle vriendelijkheid ontwikkelen naar mezelf en anderen toe bleek niet zinloos maar een goeie voedingsbodem om te groeien.

De hersenschade deed en doet nog zijn best om roet in het eten te gooien; maar daar is het ook, vriendelijk, zelf, liefdevol mee proberen omgaan ook al kan het mij erg pijn doen.

Het duurde een poosje eer alles van mij gewoon mocht zijn zoals het is.

Nu is het gelukt om mijn engagement zinvol vorm te geven. Als boeddhistisch consulent in de zorgsector en als mens. Er gewoon 100% proberen zijn voor de andere… mét al mijn beperkingen. Da’s actie!

Er komt een glimlach opborrelen als ik merk hoe ik help. Juist door te luisteren (met dove oren) en dus vooral te liplezen merk ik dat mensen zich écht beluisterd weten. Ze vinden de weg naar mijn oren, staan soms te wachten tot de vorige klaar is met vertellen. Ik probeer gewoon getuige te zijn van wat er gebeurt.

Het gidsen van vele groepen in de tempel en geven van lezingen aan mensen die niet eens weten dat ik praktisch doof ben. Maar merken dat ik hen goed ‘lees’, niet enkel je woorden geven weer wat er scheelt of waar je mee zit.

Je lichaamstaal doet ook een ferme duit in het zakje.

Ikzelf weet niet, ben niet vooringenomen, denk niet al te weten wat iemand zal vertellen en probeer ook niet te projecteren.

Gewoon luisteren … terwijl ik doof ben.