Het jaar 2019 – dag 312 – spraakwaak

In het boeddhisme is het zaak de spraak te bewaken. Of helemaal niks te zeggen- ook al zou het de waarheid zijn maar een ander daardoor zwaar gekwetst raakt. Een ander moment en omstandigheid zoeken om de boodschap over te brengen en niet de intentie te hebben om loze kletspraat te spuien en de meerdere te willen zijn. Een verkeerd gebruikt woord kan iemands hele leven verzieken.

Nou, vandaag ging het helemaal mis met die bewaking. Ik stond op straat voor de centrale ingang van het Kloosterbunkergebouw- met in een Clax-kar de bij Appie gedane boodschappen. Met als pronkstuk twee glazen uit de glasspaarzegelactie van de grootgrutter. Ik had al 4 glazen gespaard maar had nog een spaarkaart waarop ik 2 zegels tekort kwam. Ik dacht: als ik nu boodschappen ga doen, ontvang ik weer glaszegels en kan die op de kaart bijplakken. En zo gebeurde het, geleid door hebzucht.

Dus ik sta voor de centrale ingang als er een vrouw nadert. Terwijl ik de deur ontsluit belt zij aan. De intercom kraakt niet. ‘Nou, die hebben geen haast’, zegt ze tegen mij. ‘Ja, dat begrijp ik wel, ze zien via de camera u voor de deur staan en liggen nu onder het bed verstopt’, zeg ik.

De vrouw lacht. Na een paar seconden realiseer ik me dat ik de spraak niet bewaakte. ‘Sorry, hoor, dit had ik niet mogen zeggen’, zeg ik tegen de vrouw die inmiddels met mij oploopt de hal in. Ze lacht. Ik voelde me best lullig, Bunkerstadbewoners hebben vaak een grote waffel en zijn heel direct. Zondag zat ik samen met mijn vriendin, kleindochter van de zeevisser, aan tafel in het fantastische restaurantje Palermo in de Zwart Jansstraat waar de witte bonenschotel en eigenlijk alle gerechten heerlijk zijn.

Mijn vriendin wees me op iets in de zaak van Franco, ik draaide me om en de tafel dreigde te kantelen. Naast ons, aan een andere tafel zat een man met een gezelschap en die zei: ‘Zo, ga je de boel verbouwen?’ Ik lachte om zijn directheid.

Overigens weet ik niet of ik de naam  Zwart Jan nog wel kan gebruiken. Is dat politiek correct? Zat ik in een foute straat?

Morgen zou mijn moeder jarig zijn geweest. Ze zou dan 106 jaar zijn geworden. Mijn moeder  stierf op 1 juni 1995 in een ziekenhuis. Niet dat ze ziek was maar ze was gewoon op, zoals gewone mensen dat zeggen. Het hart versleten door de 6 kinderen die ze baarde en grootbracht. De zorg voor haar gezin en familie, mijn vader, ook in de jaren van de Tweede Wereldoorlog. Ze bewaakte het welzijn van dier en mens. Ze leefde als vrouw en manager van een huishouden in goede en slechte tijden. Ze zeggen dat tegenwoordig vrouwen een duizendpoot zijn, maar vlak die andere generaties niet uit.

Mijn zus en ik brachten mijn moeder een week voor haar dood naar het ziekenhuis. Nadat ze gestorven was maakten we onze ouderlijke woning leeg. Een rotklus. Aan de kapstok hing op een hangertje haar jas. Alsof ze even weg was en niet dood.

Grietje was haar naam.

Moedig voorwaarts!

BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak,  woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. Kwaad spreken over Feyenoord. Breken met de familie. Het haten van planten en groenten. Aantijgen of beschuldigen. Het stopzetten van gedachten. Sprookjes verwerpen. Houden van Donald Trump. Sommigen voederen geen vogels meer. Of gaan de redactie stalken en bedreigen. Of geloven niet meer in Sinterklaas. Of wantrouwen de banken. Of te twijfelen aan het nu.