Het is een wonder dat ik nog leef. Toen ik een kind was en met mijn ouders, broers en zussen in een arbeiderswoning in het Oude Noorden woonde, werd er elk jaar Kerst gevierd. In de woonkamer met houten vloeren en dito wanden tuigde mijn moeder met haar oudste kinderen de dennenboom op. Alleen het kopen van die boom bij een straatverkoper was al een sensatie, een houten kruis eronder en we sleepten de boom naar huis.
Maar eenmaal opgetuigd was de situatie nog sensationeler. In die tijd was er nog geen elektrische kerstboomverlichting, maar werden in ijzeren houdertjes in de takken heuse kaarsen gezet en aangestoken. Mijn moeder besefte dat haar hele gezin om het leven zou komen als de boom in de fik zou gaan en hield een emmer water met spons paraat om de vlammenzee te doven. Alsof dat zou lukken. De brandweer rukte in die tijd te voet uit.
Toen we in een volkomen stenen woning woonden werden de kaarsen vervangen door elektrische kerstboomverlichting.
Morgen is de geboortedag van mijn vader. Vier oktober is ook de naamdag van de heilige Franciscus, zo ook van mijn vader. Mijn hele familie is Nederduits, atheïst, -non theist, socialist, marxist, gelooft niet in een god. Tussen al die duizenden familieleden komt slechts één rooms-katholiek voor, tante Cor, desondanks een hartstikke lieve vrouw. Toch werd bij het naamgeven van de zoon (mijn latere vader) gekozen voor een doopnaam die gelieerd is aan de rooms-katholieke kerk. Mijn vader werd later een verwoed communist- misschien uit wraak?
Mijn vader stierf in een rooms-katholiek ziekenhuis een vreselijke dood- een ware marteling.
Op de dag van zijn crematie liepen wij- zijn vrouw en kinderen achter de lijkwagen naar het crematorium. De wagen was zo oud of slecht onderhouden- we waren tegen begrafeniskosten verzekerd bij de Centrale, een arbeidersverzekering. Of dat er iets mee te maken heeft weet ik niet maar de uitlaat stootte zulke rookwolken en kwalijke dampen uit dat wij voor ons leven vreesden. Kuchend en misselijk zaten we later rond de kist.
De Kerst, de boom en het brandgevaar, heeft niets te maken met de dood en naamgeving van mijn vader. Het zijn zomaar herinneringen van een man in de herfst van zijn leven.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. Kwaad spreken over Feyenoord. Breken met de familie. Het haten van planten en groenten. Aantijgen of beschuldigen. Het stopzetten van gedachten. Sprookjes verwerpen. Houden van Donald Trump. Sommigen voederen geen vogels meer. Of gaan de redactie stalken en bedreigen. Of geloven niet meer in Sinterklaas. Of wantrouwen de banken. Of te twijfelen aan het nu.
Michel Ball zegt
Nog even en het is weer lente !