Het jaar 2019 – dag 212 – geensorry

Ik voel een behoefte mijn medeleven te betuigen aan mensen die zich storen aan mijn voor hen negatieve columns van de laatste tijd. Ik lijk wel de Maarten van Rossem van het Boeddhistisch Dagblad, overal op tegen, altijd in het zwart gekleed. Toevallig ook mijn lievelingstint.

Gisteren hield ik de eenvormig opgeleide stervensbegeleiders tegen het licht, eerder al Erica Terpstra die de kleine slaafjes binnen het boeddhistische dwangarbeiderskamp  zo schattig vond. Nog verder terug rouwcoaches.

Het merkwaardige is dat ik me de laatste tijd zeer gelukkig voel, bijna grenzeloos en dan toch die voor sommigen nare columns schrijf. Nee, ik zeg geen sorry. Want ik schrijf de teksten bij het volle verstand, wat dat ook waard is. Sorry is een naar woord. Als je met opzet iets doet  en daarna sorry zegt, had je dat kunnen vermijden door dat opzettelijke niet te doen. Deed je het uit onwetendheid dan hoeft sorry ook niet mits je die onwetendheid had kunnen vermijden. Maar dan  doe je het weer bij je volle verstand.

Waarom schrijf ik toch die voor sommigen nare columns. Dat komt door mijn ouders. Ik ben opgegroeid in een gezin waar ons niks verboden werd, in grote vrijheid. Mijn moeder stimuleerde haar kinderen  juist niet naar haar te luisteren, ze gaf ook nooit adviezen. Ja, we moesten altijd een schone onderbroek aan voor het geval we op straat aangereden en naar het ziekenhuis gebracht werden. En we mochten nooit met vreemde mensen meegaan. Dat wel. In haar gedragingen gaf ze aan wat goed en niet goed was. Het was een volledig zuivere vrouw, scherp van geest en zwijgzaam. Ze vertrouwde erop dat het goede in ons – in het boeddhisme de boeddhanatuur genoemd- zich ook zonder haar zou ontwikkelen.

Ons gezin liep op rolletjes- we leerden onszelf koken en strijken en deden boodschappen zonder dat we dat verplicht werden. Gewoon om elkaar te helpen. Vaardigheden waar ik later veel plezier aan beleefde. In ons gezin werd veel gediscussieerd, ook door mijn vader de communist. En we lazen ons te pletter en luisterden naar opera en Heintje Davids. We waren solidair met mens en dier. Maar we waren zeker geen doetjes of volgelingen.

Als we naar bed gingen konden we vaak niet direct de slaap vatten. Met name mijn vader, die na een zware werkdag in de haven graag een tukkie deed in zijn leunstoel, kon zich daaraan ergeren en greep soms naar de mattenklopper- wie kent dat ding nog, om ons in onze bedden mores te leren. Vaak werden we gewaarschuwd door ons alarmsysteem- een contactschakelaar onder de traploper, die bij ons in de slaapkamers een rood lichtje deed opgloeien waarna we ons slapend hielden. En slapende kinderen mat je niet. In zijn drift rende m’n vader de trap op, treeën overslaand en werkte het systeem niet. De mattenklopsessies op onze billen, afgedekt door dikke dekens, duurden altijd kort. In de communistische dwangarbeiderskampen in de Goelag Archipel werd harder gemept.

Zo werd ik geen volger. Ik was jong in de hippietijd, weet je wel.  Mijn hele leven heb ik zelf initiatieven ontplooid om mijn eigen weg te gaan,  daartoe door anderen in staat gesteld, dat besef ik wel.  In latere banen bij een baas kon ik mijn eigen winkel drijven, als politieverslaggever zat ik geïsoleerd in een kamertje  van de grote redactie. Had ik dat geluk niet gehad, was ik niet vrij gevestigd geweest, dan had ik me de laatste tijd- misschien bijna nooit, zo gelukkig gevoeld. Ik voel me zo vrij.

Nu drijf ik een krant- een hotel voor vrije geesten. Soms vallen prachtige teksten als manna uit de hemel. Altijd zijn ze met liefde en passie gemaakt. Ik voel me verwant met hen, de zoekers, doeners en denkers.

Het is misschien vanuit die modus dat ik zaken bekijk en er over schrijf. Denk ik. Zoon van Frans en Grietje, authentiek.

Moedig voorwaarts!

BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, heimwee naar Chef, de Kloosterbunker, Bunkerstad, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. Kwaad spreken over Feyenoord. Breken met de familie. Het haten van planten en groenten. Aantijgen of beschuldigen. Het stopzetten van gedachten. Sprookjes verwerpen. Houden van Donald Trump. Sommigen voederen geen vogels meer. Of gaan de redactie stalken en bedreigen. Of geloven niet meer in Sinterklaas. Of wantrouwen de banken. Of er kruipt een poes op je hoofd. Of te twijfelen aan het nu. Of gepensioneerde uitvreter te worden.