Vorige week vrijdag was ik in op de begraafplaats in een herfstig bos op de Veluwe waar een deel van mijn familie begraven ligt. Onder wie mijn moeder en mijn Friese overgrootouders Marten Johannes en Grietje Barelds. Na mijn overlijden verkas ik er ook heen, van zes van die graven daar ben ik de eigenaar/huurder.
Het is altijd een genoegen om op die begraafplaats te zijn. In de zin van het woord is het geen natuurbegraafplaats waar je in de natuur begraven wordt, maar mijn begraafplaats is ook natuurlijk in die zin dat er geen grafsteen gelijk is, graven bedekt zijn met mos en de paden van leem en zand en de natuur er zijn gang kan gaan tot de arbeiders ingrijpen om de stekken van bomen- honderden, uit de grond te steken. Oranjekleurige bladeren bedekten de paden, we zochten en vonden er tamme kastanjes die we mee naar huis namen om er een gerechtje bij de spruitjes van te maken.
Het graf van mijn moeder zag er goed uit, na haar herbegrafenis zo’n jaar of acht geleden, wilde de natuur zich maar niet sluiten en zag je de rauwe zandgrond. Maar nu had de natuur er een kleedje van mooie bloempjes en plantjes overheen gespreid. De tekst op de kleine steen was niet zo goed leesbaar meer, maar dat had mijn moeder zo gewild wel. De door mijn dochter op het graf gezette olifant is gepikt. De staande grafsteen van mijn overgrootouders staat mooi Fries rechtop. Een paar jaar geleden hebben we de letters met weerbestendige zwarte verf weer leesbaar gemaakt. Vroeger, lang geleden, ging ik met mijn opa familiegraven af om die teksten bij te werken. Hij deed dat met een kurk die hij in de zwarte fietslak doopte.
Geestelijk en lichamelijk verkwikt, met een colbertzak vol kastanjes, liepen we naar de uitgang en passeerden een graf met erop een glas-in-loodraam. Zoiets moois had ik nog nooit gezien. Kwetsbaar maar lief. Op de parkeerplaats met een bordje ‘buit eruit’ stapten we in de auto. Zo’n tekst zou ook op de begraafplaats zelf niet misstaan. Waar is die olifant gebleven?
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, heimwee naar Chef, de Kloosterbunker, Bunkerstad, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. Kwaad spreken over Feyenoord. Breken met de familie. Het haten van planten en groenten. Aantijgen of beschuldigen. Het stopzetten van gedachten. Sprookjes verwerpen. Houden van Donald Trump. Sommigen voederen geen vogels meer. Of gaan de redactie stalken en bedreigen. Of geloven niet meer in Sinterklaas.
G.J. Smeets zegt
De olifant staat nu hier bij mij op tafel. Wordt goed voor gezorgd.
Joop Ha Hoek zegt
L’ordine di indagine dell’Interpol per cercare questo speciale elefante è stato ritirato dopo che Goffredo Smeets ha riferito che l’elefante è con lui ed è ben curato. Non si sa se sia stato anche l’autore del furto al cimitero di Veluwe. La famiglia è triste per il furto, ma si riposa in quell’orribile destino ora che si sa che l’unico elefante di Goff Smeets è nella bella Italia. E concorda con la decisione dell’Interpol di non intraprendere ulteriori azioni.
Marcel Rouweler zegt
Mooi; petje af!
Voor elke honderd-zoveelste dag weer een overpeinzing.
Een dagelijks plezier.
Bedankt Joop.