Afgelopen zondag hadden we in ons zencentrum in Bemmel open huis en tijdens de laatste meditatieles zat de meditatiehal helemaal vol. Tot mijn grote verbazing zaten er ook een stuk of 4 kinderen in de hal. Nu is de meditatie op de open dag niet meer dan even kennis maken met wat je doet tijdens meditatie.
We zitten drie keer 10 minuten met daar tussen twee keer een loopmeditatie. Aan de ene kant was ik blij dat er wat kinderen waren, omdat het dan legitiem is om alles op een kinderlijke manier uit te leggen, een manier die iedereen begrijpt. Maar aan het einde van de meditatie was een kanttekening wel op zijn plaats.
Er is niets mis mee om kinderen te laten zien waar hun ouders mee bezig zijn, maar kinderen laten mediteren is een heilloze bezigheid. Zenmeditatie gaat over loslaten, maar als je niets hebt opgebouwd om los te laten is meditatie niet meer dan een exotische gebeurtenis. Het grote misverstand is dat veel leken menen dat zenmeditatie een ontspanningsoefening is.
Ik ben voorstander van ontspanningsoefeningen voor kinderen, je zal maar als kind losgelaten worden in het grote boze wereld van het ‘wereld wijde web van verwarring’ waar zelfs ouderen horendol van worden.
Gevangene van Facebook, YouTube, Twitter, enzovoort, waarom denk je dat zo’n apparaat een ‘Cellphone’ heet. Zenmeditatie is pas werkzaam als je vastgeroest bent. Kinderen zijn hagelnieuw zonder een plekje roest.
Na afloop van de meditatie ving ik een gesprek op waar iemand vroeg in welke zen hoedanigheid ze haar kinderen het best kon opvoeden. Ik antwoordde ongevraagd: ´Door de moeder naar zenmeditatie te sturen en de kinderen thuis te laten. En ze vooral niet lastig te vallen met waar mammie mee bezig is. Opvoeden heeft alles en niets met zen te maken als je het denkt goed te doen doe je het fout en als je denkt- ik heb het helemaal verprutst, pakt alles nog goed uit.’
