Al een paar dagen ben ik bezig met de toekomst. Niet dat ik daar weet van heb. Mijn vaste waarzegger is -misschien- al overleden, ik hoor niets meer van hem. Als ik bij hem was moest ik altijd iets persoonlijks aan hem overhandigen, meestal een bos sleutels. Niks van wat hij voorspelde kwam uit. Nu denk ik: wat ga ik de rest van mijn leven doen. Ik word mijn eigen waarzegger.
Moedig voorwaarts.
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, heimwee naar Chef, de Kloosterbunker, Bunkerstad, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. Kwaad spreken over Feyenoord. Breken met de familie.
