De zon schijnt en in de Kloosterbunker van het Boeddhistisch Dagblad zitten we te klaverjassen. We hebben een hekel aan de zon, die ons het werken voor de krant onmogelijk maakt. Het zit zo: van elf tot veertien uur schijnt de koperen ploert recht het redactielokaal van het BD in. We hebben een enorme glazen pui en prima zonweringen, kunnen ook gordijnen binnen in de Kloosterbunker dicht trekken, maar dat mag niet. Dat mag niet? Van wie dan wel niet? Van onszelf niet.
In onze redactieruimte staan veel planten, aangeschaft omdat het gewoon leuk is om planten te verzorgen maar ook om de droogte het redactielokaal uit te jagen. De luchtvochtigheid is er namelijk zo laag dat bezoekers binnen een uur het spreken onmogelijk wordt gemaakt, zo droog is de lucht. Hun lippen kleven op mekaar, de mond is gortdroog. Blijven ze nog langer dan moeten ze zelf eerst de wasstraat in om weer te normaliseren. Dus onze planten hebben nut. De meeste krijgen de hele dag door wel licht, maar er zijn er ook die dieper in de Kloosterbunker staan en direct licht ontberen. Daarom zakt de zonwering nooit en worden deze planten verwend. Wij worden er blij van maar ook korzelig. Want het is moeilijk werken en redigeren, zo tegen de felle zon inkijkend. Daarom verzaken we en gaan we kaarten. Of mediteren we. En we overwegen nu zonnekleppen aan te schaffen. Of zou dat raar zijn, middenin de winter? Zo zie je, soms moet je dingen laten om anderen het leven te gunnen. Here comes the sun.
zeshin zegt
Goede morgen,
maar,… ik ben toch niet gek ik zie duidelijk dat de wereld rond is, een beetje hol, maar prachtig rond.
Nic Schrijver zegt
:-)
Reinder Kruit zegt
Lippen stijf op elkaar van de droogte. Hm, een redactiebezoek kan zo een stiltesessie worden. Veel zelfinzicht en weinig kopij als resultaat? Bedankt voor de vele aansprekelijke artikelen in 2015 pennenlikkers en toetsentikkers!
G.J. Smeets zegt
Mooie contemplatie!
En wat een prachtig waterbekken staat jullie ter beschikking, hartverwarmend mooi.