De terugkeer van de tempelpriesteres is een meeslepend verhaal over vrouwelijke wijsheid, over de feminiene scheppingskracht in de kosmos. Een kracht die haar plaats herovert na vele eeuwen van onderdrukking en vernietiging door de patriarchale geest die de wereld domineert. Het is vlot en toegankelijk geschreven en het verhaal kent een compositie waarin tijdsperspectieven en diverse oogpunten op een intelligente wijze met elkaar worden verweven.
‘De terugkeer van de tempelpriesteres’ gaat in op de spanning tussen je bewegen in de geestelijke, spirituele dimensie en het zijn in dit aardse leven met zijn verlangens en behoeften. Het blijken geen elkaar uitsluitende grootheden. Beiden zijn dimensies van één en hetzelfde kosmische spel. Een kosmisch spel dat begrepen kan worden vanuit inzicht in de gnosis, goddelijke kennis. Dat wordt volledig passend en in al zijn eenvoud in het verhaal uit de doeken gedaan: zelfkennis en godskennis vallen samen.
Hadassah, Olivia, Mae, Anna, Gabriela en andere vrouwen passeren de revue. Wijze vrouwen. De Egyptische godinnen Sekhmet, Hathor en Isis worden ten tonele gevoerd als emanaties van specifieke vrouwelijke potenties. Potenties die een tempelpriesteres heeft aan te boren en er zich voor te openen. Potenties die in wezen in elke vrouw schuilen en die haar geboorterecht zijn. Potenties die ook in mannen schuilen?
Mannen spelen in dit verhaal bijrollen. Als sympathieke maar onwetende vaderfiguren of als de perfecte minnaar, Sydnie. Al lezend overviel me het gevoel ‘is dit verhaal wel voor mijn mannelijke ziel bestemd? Ben ik niet een voyeur die een blik werpt in een vrouwenverblijf?’ Dit mag klinken alsof ik me als mannelijk lezer te kort gedaan voel. Maar geenszins. Want de kracht van Sekhmet – die leert dat de grootste vijand in jezelf huist – de kracht van Hathor – die uitnodigt om de speelse, sensuele en verzorgende kwaliteiten in de mens alle ruimte te geven – en de boodschap van Isis dat onze essentie Ziel, Licht, Liefde is, zij alle drie sluiten aan op wat ook elke mannelijke ziel ten diepste verlangt. En natuurlijk is er Salomon, een in het boekverhaal ongeboren mannelijke entiteit die staat voor mannelijke wijsheid die ruimte geeft aan en steun biedt aan vrouwelijke spirituele energie.
Met rode konen van opwinding, alsof je eigen moeder je als jochie al haar intieme geestelijke en lichamelijke ervaringen vertelt incluis haar seksuele verlangens, sloot ik bij de laatste pagina het boek. Met een nieuw verlangen geboren.
Het verlangen om ooit het eiland Iona bezoeken. De mannelijke ontvankelijke energie van het eiland Skye, ook één van de Hybriden, heb ik zo’n veertig jaar geleden mogen ervaren. Maar me nu laten voeden door de vrouwelijke energie van Iona? Het zou mooi passen bij mijn zielenreis hier op aarde. Net zo als het lezen van het prachtige boek van Michelle Shanti daar bij aansluit en mij heeft verrijkt. Een boek dat mij ook vertelt: de enige ware tempels zijn de aarde zelf en ons goddelijke hart. Tat tvam asi.
Geef een reactie