Geen dood, geen vrees (73) – Waarnemen

‘Of je nu oud of jong sterft, je verliest hetzelfde. Alleen het heden wordt van je ontnomen. Het is namelijk het enige dat je echt hebt.’

Zo eenvoudig is het volgens Marcus Aurelius vanuit het stoïcisme, dat ook wel het boeddhisme van het westen wordt genoemd en ongeveer gelijktijdig met het boeddhisme zijn opgang deed.

Veel daarin wordt uitgegaan vanuit Dankbaarheid, zoals ‘Je hebt vandaag 86.400 seconden gekregen, is er één daarvan waarin je je dankbaarheid hebt getoond?’

Wanneer we ons bewust zijn (volgens Thich Nhat Hanh) dat dankbaarheid ons gelukkig maakt en dat niet geluk ons dankbaar maakt, kunnen we de wereld op een andere, ruimere manier beschouwen.

Het is 03.28 uur. Ik word wakker. De overweldigende geur van de kamperfoelie dringt mijn neusgaten binnen. Wat een rijkdom!

Langzaam worden mijn zintuigen wakker. Wat licht van buiten. Ik voel de warmte van de eerste zonnestralen. Ik luister naar de geluiden van de wakker wordende stad.

De overweldigende geur blijft me gelukkig koesteren. Zo in deze zone van halfslaap en halfwakker zijn is heerlijk.

Wat een rijkdom, ik ben alert aanwezig zonder extra morfine of valium die me de rest van de dag slaperig zouden houden. Het is één zijn, een zien, een weten van alles wat er is. Dat we eigenlijk alles al weten. Dat we alleen maar de sluier van ‘niet-weten’ van ons af mogen laten vallen.

Aanwezig zijn in het hier en nu is het enige wat nodig is om bewust te kunnen leven. Wat een rijkdom!

04.32 uur. De vogels zijn er bijgekomen en geven een prachtig concert. Willy haar liefdevolle energie is voelbaar. Zo krachtig, zo sterk. Mijn diepe dankbaarheid is zo aanwezig. Blijdschap vervult me bijna iedere morgen. Keer op keer weer zo duidelijk aanwezig. De geur van de kamperfoelie en nu ook de nog zwakke geur van de lindebloesem zijn overduidelijk aanwezig.

04.51 uur. Het geluid van de vogels wordt wat stiller. Tot het om 04.55 uur stil is en de menselijke geluiden van buiten af binnendringen. Een auto, een motor. Mensen die voor ons al naar hun werk gaan, die ons leven helpen te leven in alles wat er is.

Het morfinepompje geeft ieder kwartier zijn ingestelde dosis af waardoor ik een relatief rustig leven kan leiden hier in onze tot zendo getransformeerde slaapkamer met foto’s van dierbaren, betekenisvolle teksten en natuurlijk de bel, de stem van de Boeddha.

De eerste sirenes …, hoe ziet de dag van de bestuurder van deze auto er uit? We scheren dag in dag uit, ieder moment langs de zijlijn van wat we denken dat leven is.

Gisteren was het 2 juli, vandaag 3 juli. 2 augustus is mijn 72e verjaardag. Dan is deze manifestatie er, dan ben ik er gewoon. Dat is een weten. Bijzonder.

Tot die tijd zal ik het leven leven, zo bewust mogelijk zoals ik dat de afgelopen zes jaar gedaan heb.

Met een glimlach op mijn gezicht en dankbaarheid in mijn hart. Het leven is een grote gift.