Het jaar 2023 – dag 145 – verlies

Het klonk heel dreigend, dat bericht van Ziggo. Als ik voor 31 mei de instellingen van de mail niet zou aanpassen, zou ik geen mails meer kunnen versturen of ontvangen. Veiligheid voorop, stelt de provider.

Dus afgelopen zaterdag schakelde een techneut de mailaccount van POP naar IMAP, zodat ik ook de rest van het jaar veilig kon mailen. Dacht ik.

Door de transitie zijn op onverklaarbare wijze meer dan 700 mailadressen verdwenen, foetsie. En er gebeuren meer rare dingen in mijn mailverkeer. Vandaag ontving ik een mail van een medewerker en ik zie het voor mijn ogen verdwijnen. Vanmorgen wilde ik welgemoed aan het klaarzetten van een artikel van een redacteur voor komende zondag beginnen, helemaal pleite, ook de mail waarin de tekst was verwerkt. Hij bestond ineens niet meer.

Nu pas merk ik hoe afhankelijk we zijn geworden van het www, het net, het mailverkeer. Ziggo.

De techneut heeft inmiddels honderden mailadressen teruggevonden, en ik zelf een stuk of veertig. Maar we zijn niet blij.

Gelukkig verstuur ik nog steeds papieren kaarten naar mensen die mij dierbaar zijn, plak er een postzegel op en doe ze in een envelop. Heimwee naar vroeger loert.

Moedig voorwaarts!

Moge iedereen gelukkig zijn, met name jij.

BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.