Vandaag zeventig jaar geleden braken de dijken in Zeeland en Zuid-Holland en verdronken bijna 1800 mensen. Op diverse plaatsen is de watersnoodramp herdacht.
Onwetend van de enorme tragedie die zich afspeelde komen bij mij herinneringen boven aan die angstige nacht in februari 1953, ik woonde toen als klein kind met mijn ouders en broers en zussen in Het Oude Noorden van Rotterdam. Ons hele gezin zat die nacht in de woonkamer aan de voorzijde van de woning. We konden zo op straat kijken, water uit de Nieuwe Maas stroomde de straat in, het stond wel 20 centimeter hoog. We waren onwetend, de radio stopte om middennacht met uitzenden, tv was er niet en we hadden geen telefoon
Het was niet alleen het water dat ons schrik aanjoeg, maar ook het bulderen van de storm. Als een monster. Het was nacht en daardoor het gehoor scherper. We zaten klaar om te vluchten, gelukkig hoefde dat niet, tegen de ochtend gingen we slapen. Mijn ouders waakten over ons. Elders stierven mensen en dieren in het kolkende water.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.
