Pleidooi voor verwondering

Kleine kinderen leven in het hier en nu. Ze bekommeren zich nog niet om hun status, projecten en deadlines, maar kunnen intens genieten van wat zich in het hier en nu aan hen aandient. Ze tillen een steen op, en oog in oog met de mieren, pissebedden en regenwormen die ze daar aantreffen beseffen ze dat wij hier niet alleen zijn. Ze verwonderen zich intens over al dat kleine spul. Neem een slak: prachtige kleuren en patronen met strepen en stippen. Een hard, droog spiraalvormig huisje en een zacht, vochtig glanzend lichaam. Oogjes op steeltjes die zich terugtrekken als je ze met je vingertje aanraakt. De slak beweegt zomaar, zonder wielen of pootjes. Een klein wonder! Vol verwondering wordt elke bloem, elk dier bekeken.

En wat doen wij? Slakken en mieren bestrijden we met gif. De tuin betegelen we. We verwijderen zelfs het laatste stukje natuur, want tuinieren vinden we zonde van onze tijd. Het past niet in onze drukke levens. Ter compensatie hangen we slingers met plastic bloemen aan onze fiets. En wat doen we met de tijd die we hiermee uitsparen? Wij kijken televisie (gemiddeld 3 ¼ uur per dag), we shoppen, zelfs op zondag, of anders wel 24/7 via Internet. We zijn druk met sociale media en spelen spelletjes op onze smartphones. Ondertussen worden we steeds dikker en ongelukkiger. Zelfs jonge mensen hebben al depressies of een burnout. We doen aan mindfulness of yoga om onze stress te bestrijden. Als we natuur willen zien moet het wel spectaculaire natuur zijn. We kijken naar een natuurdocumentaire op televisie of boeken een safarireis naar Afrika.

Zou het niet beter zijn om die verwondering van het kleine kind te herontdekken, als tegengif tegen alle hectiek en als mogelijkheid tot terugkeer in het hier en nu. De natuur terug te brengen in tuin of op balkon, zodat onze (klein)kinderen en wijzelf ons weer kunnen verwonderen over de schoonheid van een bloem of een vlinder. Eens open, zonder vooroordeel te kijken naar een slak of een mier. Gelukkig is het nog niet te laat. Misschien is er wel een (klein)kind in je omgeving dat je kan leren om de verwondering weer te voelen. Kijk samen om je heen en stel je er voor open. Of nodig je innerlijk kind uit om samen het wonder van de nabije natuur te herontdekken. Ruk een paar stenen uit tuin of stoep en zaai bloemen of plant groenten of kruiden. Kleine kinderen kunnen veel van ons leren, maar laten we niet vergeten dat ook wij veel van onze kinderen kunnen leren.

Dan nog dit. Misschien zijn de slak en de mier wel metaforen voor onze gedachten, gevoelens, gewoonten. Het is niet gemakkelijk om zonder te oordelen, met nieuwsgierigheid naar een slak of mier te kijken en het dier echt met aandacht waar te nemen. Zoals het ook niet meevalt om open te staan voor al die gedachten, gevoelens, en gewoonten. Misschien zijn die kleine beestjes, die kleine stukjes natuur, wel onze leermeesters, die ons helpen herinneren aan het hier en nu, aan onze eigen natuur.