Pakpapier met een boodschap kan pakkend zijn. Ook zonder boodschap, tekst of tekening. De structuur hunkert naar vroeger toen het leven nog simpel leek. Het is meestal bruin van kleur, degelijkheid uitstralend, maar ook oer, effen of met een streepje, onvergankelijk al is het dat natuurlijk niet.
Sodis Vita, boeddhist, docent en beeldend kunstenaar, en al jaren lang verbonden aan het Boeddhistisch Dagblad, schreef rond het jaar 2000 een van haar eerste gedichten op een zak bruin knisperend pakpapier.
En boeddhist, graficus en beeldend kunstenaar Mark Schalken, ooit deelnemer aan het project ‘Boeddha in de linie’ van Elisabeth ter Borg, Agnes Sommer en Joop Hoek verpakte er zijn boek ‘Polderlichaam’ in, dat ik en anderen bij hem bestelden, met op de omslag dezelfde voet, een boek over zijn jeugd en ontwikkeling. Een reis begint met een eerste voetafdruk.
En heel vroeger, toen je nog kruidenierswinkels had en slagers zonder supermarkt, deed het pakpapier ook al dienst, toen was het vetvrij.
Wat drukken de kunstenaars uit met de keus voor dit papier? Is het zorg voor de wereld? Het milieu, natuur? Leegte? Van oud papier kan je op een vrij eenvoudige wijze weer nieuw maken. Is het eenvoud, telt alleen de boodschap?
Een gedicht en een voet, een voet als gedicht. Vita, het leven. Een gedicht aan de buitenzijde van de papieren tas. Is het anders niet te lezen? Vorm is leeg, leegte is vorm. Een Polderlichaam, een boek, papier, Emmeloord. Terugblik. Sodis geboren in Delft, een stad. Mark, Amsterdam, Utrecht. Twee boeddhisten, twee kunstenaars en wat pakpapier. Pakkend.
