Gisteravond keek ik op tv naar een ingeblikte uitzending van Podium Witteman. Een uur lang vergeet je dan dat de wereld en mensheid aan het vergaan zijn en rampen en ziekten ons teisteren. Zo mooi, zo’n uitzending.
Witteman presenteert ook de Jonge Helden, jonge mensen die prachtig zingen of een instrument bespelen. Zo ook een pianist die vertelde en speelde. In die ruimte zaten ook zijn ouders en grootouders, maar dat had hij niet opgemerkt. Witteman maakte hem daarop attent. De held keek blij verrast en zei: oh, mijn ouders en grootouders.
En gelijk was ik weer terug in de tijd, toen mijn opa en oma, de ouders van mijn moeder nog leefden. Het was een feest om zulke grootouders- wat een prachtig woord, te hebben. Ze waren er altijd voor ons. Mijn opa leerde ons fietsen, maakte zelf fietsen, maakte prachtig speelgoed en ik ging met hem de letters en cijfers op grafstenen van overleden familieleden met fietsenlak bijwerken. Maar alleen al door zijn aanwezigheid was hij er voor ons.
Mijn oma rookte af en toe Miss Blanche sigaretten en stookte advocaat en maakte heerlijke koffie. Het belangrijkste was haar aandacht voor ons en anderen. Niet het materiële maar de liefde, compassie en empathie. Die gaven ze hun kleinkinderen een leven lang mee.
Als wij verkering kregen werden de partners bijna als eerste aan opa en oma voorgesteld. Mijn opa was al in de zestig toen hij met mij en mijn vriendjes meezwom in de Schie. Ook andersom was het feest, als ze jarig waren of iets te vieren hadden studeerde mijn moeder liedjes, versjes en gedichten met ons in die we dan voordroegen. Dat lijkt zo vanzelfsprekend, maar dat is het niet, met die tegenwoordige losse familieverbanden.
Ze zijn dood, mijn ouders en grootouders. Mijn opa leeft in mij voort, ik draag zijn naam en heb ook deels zijn karakter. In dat opzicht ben ik het levende bewijs van een boeddhistische wedergeboorte. Wat ze ons meegaven, liefde, juiste spraak, geen loze kletspraat, juist handelen, kunnen wij weer doorgeven aan anderen. Daarom zullen ze nooit verdwijnen.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.