Het olieverfschilderij is honderd jaar oud, mijn moeder Grietje was acht toen het werd geschilderd. Als op een foto kijkt ze recht naar de schilder, gekleed in een soort matrozenpakje voor meisjes. In haar armen een pop, een witte strik in het strak naar achteren gekamde roodachtige haar. Haar mond is droevig. Op de achtergrond enorme planten zoals je die heel vroeger in fotostudio’s had.
Mijn grootouders hadden eigenlijk helemaal het geld niet om zo’n werk te laten maken. Mijn opa maakte op kunstveilingen wel kennis met kunstenaars en mijn oma was er mee bevriend, met sommige dan. Misschien dat een van hen het doek maakte. Het is niet gesigneerd.
Het schilderij hing toen mijn moeder nog leefde in haar slaapkamer, zonder lijst. In het hout boven haar hoofd op het doek was een gat geboord, een spijker in de muur. Dat was het. Na haar dood heb ik het laten schoonmaken en is het ingelijst. Na het schoonmaken kwamen kleuren tevoorschijn- zoals haar rode haar, die voorheen niet te zien waren.
Elke dag kijk ik naar mijn moeder als meisje. Het schilderij hangt naast een door haar gemaakt werk- een vaas met bloemen, in de woonkamer van de Kloosterbunker. Ze is al in 1995 overleden maar toch nog visueel bij me.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.
Bert Dorrestijn zegt
Wat een mooi aandenken Joop! Fijne dag!