Ad van Dun – Van waarde

Jij eeuwigheidsoog ziet
en zag me nooit vergeefs
moeiteloos vernam jij van
mijn existentieel gestommel

terwijl jouw glans zich verjongt
op bevreugdende afroep tot
steun te zijn ieder mens
grondig behoed en bemoedigd

of berooid en verslagen zoals
ik nietig restje waardigheid
onlangs zonk op het wit fluweel
van een archaïsche vulkaanvloer

waar boeddha’s kolken en
in rauw beleven bevrijdend
lichaam op lichaam niemand
ontzien, beseffend

de werkelijkheidsbries die berispt
jonge pelgrims om hun falende
toegang en de loze weelde
van prematuur gedroom

bleek ook ik zo’n dolende vlok
zoon van mythisch sliertenvolk
gelokt door etherische geuren
van echtheid – ons allen toch

beweegt hardnekkig schurend
eelt van misvatting en onmacht
omdat uit grondiger opdracht jij
oog, weigert vliesloos te opereren

leid op zijn minst in kosmisch welkom
ons alvast door je toetsingstraject
met zijn kansrijke toevlucht
en eindeloos veeleisender visie

opdat ooit jouw vredige hartstocht
blijvend geneest het geestbezwendelend
wondvlees en nooit immenser zich
welk mens dan ook waardeert.

© gedel.nl