Wat is niet-weten nou echt? Tja, dat kan ik je niet vertellen. Dat kan niemand je vertellen, want duiden staat vrij.
Maar wat niet-weten voor mij betekent op het moment dat ik dit schrijf (dat allang voorbij is op het moment dat jij dit leest) kan ik je wel vertellen.
Precies op dit moment betekent niet-weten voor mij vrij rondzwemmen in eindeloze betekenisvelden zo dicht als kelpwouden zonder er nog in verstrikt te raken.
Een minuut later
Ik had die betekenis nog niet onder woorden gebracht of hij verschoof tien graden in de lengte en vijftien in de breedte.
Precies op dit moment – ik schrijf zo snel als ik kan – betekent niet-weten voor mij rustig rondzwemmen in de eindeloze ruimte tussen betekenisvelden zo dicht als kelpwouden zonder me nog verloren te voelen.
Een minuut later
Ik had die verschoven betekenis nog niet onder woorden gebracht of hij verschoof nog eens twintig graden in de hoogte en dertig in de diepte.
Precies op dit moment betekent niet-weten voor mij vrij rondzwammen over eindeloze betekenisvelden zo dicht als kelpwouden en me daarin helemaal kunnen verliezen.
Een minuut later
Nu weet je wat niet-weten 3, 2 en 1 minuten geleden voor mij betekende, maar een definitieve duiding mag dat toch niet heten.
Het toeval wil dat de definitieve duiding die ik eerder in gedachte had of meen te hebben gehad precies op dit moment opnieuw in mij opkomt, zodat ik haar, als ik een beetje opschiet, toch nog met je kan delen.
Precies op dit moment is niet-weten voor mij de onvoorstelbare en (tot nog toe) onomkeerbare zelfbewustwording van mijn denken – niet geleidelijk maar plotseling, of je een zee leeggooit – die zich niet onder of zonder woorden laat brengen.
Onder woorden brengen legt vast wat los is, stilte zwijgt dood wat leeft, en in dat spanningsveld ontstaat spontaan een spel van roepen en herroepen, met als resultaat de ene dwaaltekst na de andere, nu deze weer.
Hier wou ik het graag bij laten, maar reken er niet op.
